Aaf en Lies pakken door

Allebei hadden we wat problemen omtrent verstaanbaarheid deze week. Aaf kwam in een akoestische bermudadriehoek terecht tijdens een etentje en hield niet op er duidelijk gearticuleerd over te klagen, Lies was juist veel te verstaanbaar en zei dingen die niet gehoord mochten worden. Niet mooi. Allebei niet mooi. Mooi zijn we nog steeds best van buiten, maar nagefloten worden is iets uit de oude doos. 0,0 % spanning hebben met mediterrane mannen kan best heel verfrissend zijn. Het is wennen voor Lies, maar op positieve manier. Niemand knijpt meer ongevraagd in Aafs kont en dat is gewoon fijn. Kontknijpen is nou bij uitstek een consent-kwestie en je ertegen wapenen in het uitgaansleven vraagt veel energie. Hou ermee op, vieze opdringerige types! Elegant en waardig omgaan met afwijzing is iets wat op elke school moet worden geleerd. Men neme na een afwijzing de hoed af, knikken kort en gaat door met diens leven. Het verlangen om op het strand te liggen naast een rieten tipmand vol boeken voor de zomer speelt hevig op en dat gaan we dan ook doen. Yamas.

De wereld werd afgelopen week een stukje mooier. Niet helemaal door onszelf, maar dankzij andere mensen. Lies verloor als een soort Assepoester één van haar nieuwe sportschoenen, met haar rijbewijs erin verstopt en Aaf ontdekte hoe fijn het is als de patiënt in het ziekenhuis jou de oren van de kop af kletst in plaats van andersom. De allereerste Kultuurklup voelde als een achtbaan, al beleefde ze die gewoon vanaf de bank. Ze keken ‘Pretty Woman’: improvisatie, het perfecte filmsterrengezicht van Richard Gere en een onvergetelijke én irritante seksscène op een piano. Voor Julia Roberts was die film in de jaren '90 het beste wat haar kon overkomen, Richard Gere dacht daar misschien iets anders over. Een berg clichés en male gazes die we beiden toch wel weer op hebben gevroten. We sluiten af met nog een nieuwe rubriek: Houd moed. Met twee lifehacks, een van lieve Peter de Bie en Dieuwertje Blok en een om je deken van twee meter veertig te verschonen. Mocht iemand begrijpen hoe Lies’ mysterieuze burrito-deken-hack werkt; laat het vooral weten.

We introduceren een nieuwe rubriek: d’Oude Doos, waarin wij niet meer alleen naar de 90s terugblikken maar naar elk fenomeen in de geschiedenis dat onze aandacht verdient. En nu is dat schaamhaar in de vorige eeuw. Hele bosschages hadden mensen ervan, mannen en vrouwen, en dat ook nog gecombineerd met een strakke polyester blouse. We bespreken drachten en trends, de kale kano en de geur van gisting, en komen tot de schrikwekkende conclusie dat we ons eigen okselhaar niet kennen. Waren we een mooi mens, of zijn we te vergeetachtig-slash-ongeïnteresseerd, of te begrensd jegens baby’s? De cultuur bracht ons deze week van Zutphen tot Sly Stone. Allebei prachtig.

Prankcalling en bugles eten. Meer was er eigenlijk niet te doen in de jaren 90. Hoe vaak Lies de Vara ook belde, met allerlei verschillende stemmen en allerlei verschillende vragen, het verveelde nooit. Aaf onthult de keiharde telefoonpraktijken van haar vader: gewoon ophangen als er iemand voor je dochter belt. Sowieso had Aaf weinig privacy aan de telefoon thuis. Gebuzzd worden of niet, op een greenpoint staan met je Kermit of niet, communicatie had rare vormen in de nineties. Boos zijn op jezelf omdat je niet meteen kunt modeltekenen of trompetspelen, dat maakt je niet zo’n mooi mens. Iets leren is falen en opnieuw proberen. Het lijkt gemakkelijker dan het is. Een lelijke tekening maken is ook een kunst, zo blijkt. Aaf is streng voor zichzelf en haar omgeving in de sportschool en dat maakt haar Mooi. In de tipmand zitten twee netflixtips over de liefde: in de ene serie wordt gedatet door mensen met een bijzondere menukaart en in de andere serie worstelen vijftigers op smakelijke wijze met lange relaties, de midlifecrisis en de Veel Jongere Vriendin. Tot slot nog een prangende tip: een prachtig boek over een rouwdouwer die van heel ver komt.

We droomden allemaal van Tony Danza die een cake uit de oven haalde met een schortje voor. Mona zat in die droom ook aan tafel en gaf ons datingtips. Wie herinnert zich Who’s the Boss niet? Gekke sitcoms waar bij met stereotyperingen rondom gender werd gestoeid, daar bleef je in de nineties voor thuis. Ja, helaas ook voor Full House. Danny Tanner en zijn dochters moesten het zonder hun moeder stellen, maar gelukkig was die malle, onhandige uncle Jesse daar. Rare serie. De jongste dochter Michelle werd door een beroemde tweeling gespeeld. Deze Olsen-tweeling werd niks gevraagd. Ze droomden vast van lekker kleien op de crèche. Maar waar wij vroeger als kleuter met herfstbladeren tamponneerden en de wielen van de bus zongen, moesten de schattige Olsens als gedresseerde aapjes oneliners opzeggen in een muffe studio zonder één goeie grap. Zielig. In de nineties was dat heel normaal. Als iemand in een concertzaal een filmpje maakt van de dirigent, mag je daar iets van zeggen? of is dat nóg storender? Mag je tergend langzaam je labello uit je tas halen inclusief rits open en dicht? Mag je een vicksblue uit zijn verpakking halen of je medeluisteraar uitleggen waar een bepaalde passage over gaat? Nee, driewerf nee! Maar goed, het gebeurt toch. Hoe sluit je je er dan als mooi mens voor af? Nog een vraag. Is het goed om mensen op Insta te volgen die je haat? Nee! Toch doen we het. Je ergeren is blijkbaar een primaire behoefte. Ook voor mooie mensen. Aaf heeft een meesterlijke planningstip voor in het theater en Lies zit magisch te genieten van een heleboel troost uit Japan.