Kilise

İman Yolculuğuna Başlangıç̧ Hristiyan iman yaşamına dair temellerin gözden geçirilmesi hakkında bir çalışma 27-) Konu: Hristiyan İman Yaşamı Üzerine Bu bölüme gelinceye kadar 28 konuya kısaca baktık. “Bütün bu konulara neden ihtiyaç vardı ya da bu konuları bilmenin bana yararı nedir?” diye bir soru soracak olursak, cevabı bu bölümdür… Mesih’in örnek bıraktığı yaşamı bizler yaşayabilelim diye, buraya kadar bazı konular hakkında düşündük. “İman ettim, bu nedenle konuştum” diyen ayet gereği (II.Korintliler 4:13), bizler de “iman ettim, buna göre yaşamalıyım; iman ettim, buna göre dua etmeliyim; buna göre tanıklık etmeliyim; buna göre öğrenci yetiştirmeliyim; dünyaya örnek olmalıyım…” diyebilmek için, yaşam boyu daha derin öğrenmemiz gereken konuların bazılarına değinmiş olduk. Bir kişiyi Hristiyan yapan değerler o kişinin yaşamını belirler. Yani neye inandığınız (ve neye inanmadığınız) konusu, sizin bu dünyadaki yaşamınızı etkiler. Evde, alışverişte, gündelik işinizi yaparken ya da tatildeyken, arkadaşlarınızla toplandığınız zamanda sizi Hristiyan yapan değerler düşüncenizi, sözlerinizi, davranışlarınızı belirler. Bizlere kendisini Kutsal Yazılar’da açıklayan Tanrı’nın bizlerde görmek istediği yaşamı bizler bilelim ve Mesih gibi yaşayalım diye bu dünyada varız. Kutsal yaşam için örneğimiz ise Mesih’in kendisidir (I.Petrus 2:21). Tanrı’nın görkeminin bu dünyada görünmesi için iman yaşamda etkin olursa, bu karanlık dünyada insanlar Tanrı’nın iyiliği ve görkemini görmeye başlarlar. Tanrı’yı yücelten bir yaşam, Mesih ve Müjde merkezli olduğu için, bu yaşam aynı zamanda kilise merkezlidir. İnsanlarla olan ilişkileriniz bazen birilerini kiliseye davet etmenize sebep olur (bir nikah ya da bayram kutlaması v.b. şeyler için). Diğer yandan yaşamında Mesih görünen bir kimse iseniz, insanlar sizin kilisenizi merak edip gelmek isteyebilirler. Birini karşılıksız olarak affetmeniz ya da yardımsever olmanız gibi pekçok yoldan yaşamlarımız Müjde’yi ve Mesih’i ortaya koyar. Bu, pratikte ne anlama geliyor? Yani sözleriyle ve işleriyle esenlikte yaşamaya çalışmanız, hasta birine dua etmeniz ya da sıkıntılı birine vakit ayırıp onu teselli etmeniz, kendinize ait olan şeyleri cömertçe paylaşabilmeniz, insanlarla ilişkinizde adaleti, doğruluğu gözetmeniz, kötü sözlerden ya da dedikodudan kaçınmanız gibi pekçok şey, dünyanın gözüne Mesih’in ve Müjde’nin görünür olmasını sağlar. II.Timoteyus 3:1 Şunu bil ki, son günlerde çetin anlar olacaktır. 2-3 İnsanlar kendilerini seven, para düşkünü, övüngen, kibirli, küfürbaz, anne baba sözü dinlemez, nankör, kutsallıktan ve sevgiden yoksun, uzlaşmaz, iftiracı, özünü denetleyemeyen, azgın, iyilik düşmanı olacaklar. 4-5 Hain, aceleci, kendini beğenmiş, Tanrı’dan çok eğlenceyi seven, Tanrı yolundaymış gibi görünüp bu yolun gücünü inkâr edenler olacaklar…[1] Bu ayetlere bakınca sizin yollarınız ve dünyanın yollarının ne kadar farklı olması gerektiğini anlıyor musunuz? Tanrı Sözü’nü temel alan bir yaşam, bu ayetlerde ifade edilen dünyayı etkiler ve bir fark yaratır. Duygu ve düşüncesi gerçek imandan kaynaklanan kimseler, yaşam amaçlarında farklıdırlar ve bu yüzden böyle kimseler bu dünyadan ayrı yaşarlar (dünyadadırlar, dünyadan değillerdir krş. Yuhanna 17:14-15): I.Korintliler 10:31 Sonuç olarak, ne yer ne içerseniz, ne yaparsanız, her şeyi Tanrı’nın yüceliği için yapın. Koloseliler 3:17 Söylediğiniz, yaptığınız her şeyi Rab İsa’nın adıyla, O’nun aracılığıyla Baba Tanrı’ya şükrederek yapın. I.Petrus 4:11 Konuşan, Tanrı’nın sözlerini iletir gibi konuşsun. Başkalarına hizmet eden, Tanrı’nın verdiği güçle hizmet etsin. Öyle ki, İsa Mesih aracılığıyla Tanrı her şeyde yüceltilsin. Yücelik ve kudret sonsuzlara dek Mesih’indir! Amin. Ayetler Tanrı’yı yücelten bir yaşama dikkat çekmektedir. Sizler Tanrı’nın övgüsü ve görkemi için yaşadıkça, dünyaya Tanrı’nın iyiliği gelecektir; insanlar Tanrı’nın iyiliğini bu şekilde tadacaklardır. Kayıp dünya Mesih örneğini izleyen sadık kimselerin yaşamları aracılığı ile Tanrı’nın karakterini tanımaya başlar. I.Petrus 2:21 Nitekim bunun için çağrıldınız. Mesih, izinden gidesiniz diye uğrunuza acı çekerek size örnek oldu. Vaftizci Yahya “ben küçülmeliyim, Mesih yüceltmeli” demek suretiyle, benliği (eski Adem’i) çarmıha gererek yaşamamız gerektiğine dikkat çekmiştir (Yuhanna 3:30-31). Pratikte bunun anlamı şudur: yüreğimizin (yaşamımın) merkezinde Mesih olmalıdır. Bu yüzden Mesih “çarmıhı yüklenip beni izlemeyen, bana layık değildir, benim öğrencim olamaz” demiştir (Matta 10:38, Luka 14:27). Bu yüzden eski Adem tahtından indirilmeli ve yaşamımızın (aklımızın, yüreğimizin) merkezinde, kanıyla bizi satın alan Kurtarıcı Mesih yaşamalıdır (I.Korintliler 6:19-20): Romalılar 8:5 Benliğe uyanlar benlikle ilgili, Ruh’a uyanlarsa Ruh’la ilgili işleri düşünürler. 6 Benliğe dayanan düşünce ölüm, Ruh’a dayanan düşünceyse yaşam ve esenliktir. Mesih’i yücelten yaşamın görünen işaretleri ise Kutsal Ruh’un meyvesidir (Galatyalılar 5:22-23). Sizde “sevgi, sevinç, esenlik, sabır, şefkat, iyilik, bağlılık, yumuşak huyluluk ve özdenetim” meyvesi ne kadar çok görünüyorsa, siz Kutsal Ruh ile o kadar dolusunuz demektir. Bir başka şekilde ifade edersek, Mesih örneği bir yaşam sürmek için, Mesih’in bizde etkin olan yaşamının kanıtları bu meyvedir. Kilisede ezgilerle Tanrı’yı övüyor, şükran dualarıyla Kurtarıcı Rabbi yüceltiyor olmanız güzeldir. Çünkü bunu siz yapmasaydınız bile zaten bu yaratılışın kendisi Rab’bin görkemini yansıtmaktadır (Mezmur 19:1). Çünkü bu yaratılış O’nun ellerinin eseri olarak O’nun görkemi için vardır (krş. Romalılar 11:33-36). Burada şunu hatırlamak önemlidir: Tanrı görkemi için yarattığı her şeyi insana hizmet etsin diye yaratmıştır (krş. Mezmur 8). Bu yüzden Tanrı’yı yücelten bir yaşam, duada ya da tapınmada kullandığımız sözlerin çok daha fazlasıdır… Bu yeni yaşam (Yuhanna 3:5, Efesliler 4:24; 5:26, Titus 3:4-6) sadece sonsuzlukta (ya da biz cennete gidince) yaşayacağımız bir yaşam değildir. Bu yeni yaşam şimdi burada başlamıştır. Tanrı’yla Kutsal Ruh’ta ve Mesihte’ki paydaşlığımız bu yaşamın her alanını etkiler. İman etmemiz ve buna göre nasıl yaşamamız gerektiği bizlere Kutsal Yazılar aracılığı ile açıklanmıştır. Yüreğimizin tahtında Mesih yaşadıkça, bizler Tanrı’ya layık kurbanlar gibi –Tanrı aracılığımızla yüceltilsin ve dünyada O’nun görkemi görünsün diye- dünyaya tuz ve ışık olarak yaşamaya devam edebiliriz. [1] Bu ayetlerde On Emir’in tamamına karşıt bir durum olduğuna dikkat edin.

İman Yolculuğuna Başlangıç̧ Hristiyan iman yaşamına dair temellerin gözden geçirilmesi hakkında bir çalışma 26-) Konu: Ondalık-Sunu-Sadaka Ondalık konusunu çalışmadan önce Yakup 1:9-11, Matta 19:16-24, I.Korintliler 7:29-31[32-35], Luka 12:16-21 ayetlerine bakınız. Luka 12:15 Dikkatli olun! Her türlü açgözlülükten sakının. Çünkü insanın yaşamı, malının çokluğuna bağlı değildir. Mesih İsa burada dikkat etmemiz gereken iki konu gösteriyor: 1-) maddiyat ve zenginlik; 2-) kendi yaşamımız. Maddiyat ve zenginlik, bir bereket olarak kullanılması gerekirken, bunlar ayartıya da dönüşebilir; ve doğruluk yaşamına engel olabilirler. Yaşamlarımızı Tanrı’ya yakın olabilecek şekilde düzenleyerek, ayartı ve tuzaklardan korunabiliriz. – Kendi yaşamınızı maddiyat ve zenginlik mi belirliyor? – Kendi yaşamınız maddiyat ve zenginlik üzerine mi kurulu? – Kendi yaşamınız maddiyat ve zenginliği mi yoksa başka bir şeyi mi temel alıyor? – Maddiyat ve zenginliğe verdiğiniz önemi gerçek yaşama (Tanrı’daki sonsuz yaşamınıza) veriyor musunuz? Vaiz 6:2 Adam vardır, Tanrı kendisine mal, mülk, saygınlık verir, yerine gelmeyecek isteği yoktur. Ama Tanrı yemesine izin vermez; bir yabancı yer. Bu da boş ve acı bir derttir. Tanrı’nın size verdiği zamanı, gücü, imkânları ve maddiyatı benliğinizin istekleri mi yönlendiriyor yoksa Tanrı’nın isteği mi? Tanrı’nın sağladığı bereketleri (armağanları) iyi bir kahya olarak yönetmezsek, bu ayette bunları kaybedeceğimize dikkat çekiyor (krş. Matta 25:14-30). Vaiz 6:2 ayetine bakınca şunu söyleyebiliriz: eğer siz çalışmak, üretmek, geliştirmek için size verilmiş imkânları ve yetenekleri sadece kendiniz için kullanıyorsanız, size çalışmak için Gücü Veren RAB’bi yaşamınızda hatırlamıyorsunuz demektir. Vaiz 6:2 ayeti mal, mülk ve saygınlığın Tanrı vergisi olduğunu gösteriyor. Öyleyse Tanrı’nın bu bağışını kendisi için biriktirenler (sadece kendisine saklayanlar) bereketlenmiş bir şekilde yaşayamayacaklardır. Matta 16:26 İnsan bütün dünyayı kazanıp da canından olursa, bunun kendisine ne yararı olur? İnsan kendi canına karşılık ne verebilir? Bu durumda sahip olduğumuz şeylerin keyfini çıkarmamız için, kazancımızla da Tanrı’ya olan şükranlarımızı sunmamız gerekir. Bu yüzden Tanrı’ya ondalık kurbanlarını sunarız. Meseller 3:9 Servetinle RAB’bi onurlandır Ve ürününün turfandasıyla; 10 O zaman ambarların çok fazla dolar, Ve teknelerin yeni şarapla dolup taşar. Daha çok mal edinmek için çalışıp da sahip olduğu her şey yanında canını kaybeden zengin adamı hatırlayın (Luka 12:16-21). Öyleyse Tanrı’nın yüceliği için VERME konusunda cömert olanların bereketlendikleri açıktır. Markos 12:41-44 ayetlerinde yoksul ve dul bir kadının cömert bir şekilde tapınağa yaptığı bağışın övüldüğünü görüyoruz. Bu kadın aslında çok para vermiyor. Zengin insanlar bu kadından daha fazla para veriyor. Fakat bu kadını Tanrı’nın gözünde beğenilir kılan şey şudur: bu kadın sevgi ile veriyor: II.Korintliler 9:7 Herkes yüreğinde niyet ettiği gibi versin; isteksizce ya da zorlanmış gibi değil. Çünkü Tanrı sevinçle vereni sever. Tanrı’nın sizi Mesih aracılığı ile günahlarınızdan kurtardığını, size sonsuz yaşam (cennet) verdiğini anlıyorsanız, siz de sevinçle Tanrı’nın kilisesine ondalık verebilirsiniz. Ondalık, kazancımızın onda birini vermemiz için Kutsal Kitap’ta açıklanan maddi bir ibadet biçimidir. Bu yoksul kadının cömert bağışından şunu öğreniyoruz: Herkes sadece onda birini değil, daha fazlasını verebilir. Açgözlülük[1] ve cimrilikten bizi koruması için ondalıklarımızı duayla ve şükranla vermeliyiz; öyle ki bu ondalıklar da Tanrı’nın kilisesinin işlerinde Tanrı’nın yüceliği için kullanılsın. Kutsal Kitap okuma, oruç, dua, Şabat Günü gibi iman işlerinin yanında devam eden bir eylem olarak Karşılıksız, Cömertçe Verme (maddi bağış sunarak tapınma) eylemi ile, maddiyat ve zenginliğin esas sahibinin de Tanrımız Rab olduğunu ilan ederiz. Böylece ondalık kurbanları, bizler bağışladıkça başkalarının da ihtiyacı olan rahatlığı ve esenliği sağlayan araçlar olur; Tanrı’nın işlerine tanıklık ederler. Böylece iyi işlerimizin ve maddi tapınmanın bir parçası olan ondalık kurbanları ile, kilisenin devamı ve tanıklığı için imanımızı doğruluyoruz; ve imanımızı Mesih’in merhamet işlerinin devamına dayandırarak etkin kılıyoruz. Dua edelim: İmanda, söz söylemekte, bilgide, her tür gayrette, bize beslediğiniz sevgide, her şeyde üstün olduğunuz gibi, bu hayırlı işte de üstün olmaya bakın (II.Korintliler 8) [1] Efesliler 5:5, Koloseliler 3:5 ayetlerinde açgözlülüğün putperestlikle eş tutulduğuna dikkat edin. Öyleyse Tanrı’ya tapınan kimseler ondalık konusunda istekli ve cömert olurlar.

İman Yolculuğuna Başlangıç̧ Hristiyan iman yaşamına dair temellerin gözden geçirilmesi hakkında bir çalışma 25-) Konu: Rab’bin Sofrası Sakramenti Sakramentler hakkındaki düşüncelerimizi gözden geçirirsek, Tanrı’nın bizi iyi bildiğini; bizler günahlı, zayıf, güçsüz kimseler olduğumuz için, bedeli ödenemeyecek bir sevgi ile Tanrı’nın bizleri kurtardığını daima hatırlayalım diye, Tanrı sakramentleri düzenlemiştir. Tanrı bizleri imanda güçlendirmek ve kurtarışından emin kılmak için duyularımıza[1] sessiz bir şekilde ayrıca konuşmayı seçmiştir. Sakramentler bu yüzden vardır. Rab’bin sofrası sakramenti, Mesih’in çarmıhta bizler için kurban oluşunu hatırlatır; ve O’nun bütün bereketlerini iman ile paylaştığımızı gösterir. Bu yüzden bölünen ekmeği ve kâseyi görmemiz ve tatmamız, Kutsal Ruh’un gücü ve işleyişi ile bizleri bereketler (kutsal sevgiyi hatırlatır; imandan emin kılar; günahı dizginlememiz için bizleri yeniler). Bu sofraya katılmamız, Mesih’in çarmıhta günahlarımız ve suçlarımız için bir kurban kuzusu misali, bedeninin parçalanıp kanının günahlarımızın affı için döküldüğünün tekrar hatırlanması ve iman ile bunun kabul edilmesi anlamına gelir. Bu yaşamda ekmekle beslendiğimiz gibi, bölünen ekmek ve paylaşılan kâse, Mesih’in çarmıhta yaptığı işin, canımızı sonsuz yaşam için besleyip ve tazelediğinden bizi emin kılar. Bizler iman ile bu sofraya katıldığımızda, Mesih’in bütün acılarını ve ölümünü kabul etmiş oluruz; çarmıh aracılığı ile günahların affı ve sonsuz yaşam armağanı aldığımızı kabul etmiş oluruz (Yuhanna 6:35, 40, 50-54). Ekmek ve kaseden almakla, Mesih’in işlerinden Kutsal Ruh bizleri emin kılar ve imanımızı güçlendirir Bu sofrada Kutsal Ruh aracılığı ile Mesih’teki paydaşlıkta güçleniyoruz. Mesih ile olan birleşmişliğimizi güçlendiriyoruz (Yuhanna 6:55-56, I.Korintliler 12:13). Mesih’le olan bu paydaşlığımız, bizleri kilise ailesindeki diğer üyelerle olan paydaşlığa bağlamaktadır. Böylece bu sofrada bir gün Mesih’le birlikte yaşayacağımız sonsuzluğa bakarız (Yuhanna 6:56-58; 15:1-6, Efesliler 4:15-16, I.Yuhanna 3:24). Gözlerimiz Mesih’in ikinci gelişine çevrilmiş olarak bizler imanda, umutta, sevgide yenileniriz. Bölünen ekmeği yiyip kâseden içmekle, Mesih kendi bedeni ve kanıyla halkını yenileyip güçlendireceğini vaat ediyor. Çünkü ekmeği verirken “benim bedenim,” kaseyi verirken “benim kanım” demiştir (I.Korintliler 11:23-26). Bizler bu sofraya her katıldığımızda, Tanrı’nın antlaşma vaadi kendisini bizlere tekrar sunar (I.Korintliler 10:16-17). Ekmeği verirken “Mesih’in bedeni” kaseyi verirken “Mesih’in kanı” ifadelerini kullanırız (Matta 26:26-28). Ancak ekmek ve şarap Mesih’in gerçek bedenine ve kanına dönüşmez. Mesih’in bedeninden beslenme şeklimiz ağzımızla değil, iman aracılığı iledir. Bu sakramentte ekmek ve şarap Tanrı’nın lütfunun işareti olarak verilir (Çıkış 13:1-16, I.Korintliler 10:1-4); sofradan aldığımız pay Müjde’nin vaadi ile birlikte bize verilir; ve Kutsal Ruh iç varlığımızda ekmek ve kaseden pay almamızla özel bir şekilde çalışır; bizlerde Mesih’in işlerini onaylar, bizleri Mesih’in işinden ve Müjde’nin vaadinden emin kılar (Efesliler 5:26, Titus 3:5). Mesih ekmek ve kaseyi Yeni Antlaşma’nın gereği olarak sunarken, bizleri dünyasal anlamda besleyen şeyleri kullanıyor; bu şekilde Kutsal Ruh aracılığı ile canlarımızdaki açlığı Mesih’in beslediğini bize yeniden gösteriyor (Yuhanna 6:51, 55). Böylece bizler her sofraya yaklaştığımızda, Mesih’in bedeni ve kanına paydaş olmuş (kurtulmuş) kimseler olduğumuzdan Kutsal Ruh bizi emin kılıyor (I.Korintliler 10:16-17; 11:26). [1] İnsanın beş duyusu olduğunu hatırlayalım. Kutsal Ruh’un gücü ile Tanrı sakramentleri kullanarak, bu duyularımıza dokunur Müjde sözü ve maddesel unlsurlarla birlikte; içsel varlığımıza sessiz (özel) bir şekilde konuşur.

İman Yolculuğuna Başlangıç̧ Hristiyan iman yaşamına dair temellerin gözden geçirilmesi hakkında bir çalışma 24-) Konu: Vaftiz Mesih’in düzenleyip yapması için kiliseye verdiği ruhsal törenlere sakrament adı verilir. Sakramentler Vaftiz ve Rab’bin Sofrası olarak iki tanedir. Tanrı bu sakramentler aracılığı ile vaatlerini ve bereketlerini bizlere özel bir şekilde sunar. Böylece sakramentler Tanrı’nın lütfundan bizleri emin kılar ve imanımızı güçlendirir. İsa Mesih’in yasayı bizler için tamamladı; çarmıhta kurban misali kanını dökerek, günahların affı için gerekli bedeli ödedi. Böylece bütün kurbanlara son vermiş oldu. Vaftiz Sakramenti ile O’nun özel olarak lütfunu alırız. “Çarmıha gerilmiş, gömülmüş, dirilmiş, göklere yükselmiş ve tekrar gelecek olan Mesih İsa’nın” gücü ve yetkisi altında olduğumuzu bu şekilde dünyaya açıklamış oluruz. Vaftiz sakramenti Baba, Oğul, Kutsal Ruh'un adıyla yapılır. Bedenin kirini yıkamak için kullanılan su, bu sakramentte Mesih’in kanının iç varlığımızı temizleyip pak kıldığına işaret eder. Kutsal Yazılar, Mesih’in kanı ve Kutsal Ruh’un gücüyle canımızın kirliliğinin ve bütün günahlarımızın yıkanmasını söylediği için,[1] Mesih tekrar gelene kadar kilise vaftiz uygulamasını sürdürecektir. Bu tören gazap çocuklarıyken Tanrı’nın çocukları olduğumuzun tanıklığıdır. Bu şekilde eski insanı bırakıp yeni insanı giyinmiş olduğumuzdan Tanrı bizleri emin kılar. Böylece vaftiz bize yeni bir yaşama çağrıldığımızı söyler. Bunun için günaha ölelim ve kutsal bir yaşam sürelim diye Kutsal Ruh bizleri yenilemiş ve Mesih’in bedeninde bir üye olarak ayırmıştır. Bu yüzden vaftiz sakramenti “yeniden doğuş yıkaması” olarak da adlandırılır (Titus 3:5). Vaftizde Tanrı’ya ait olmak (Romalılar 6:4) üzere ayrılırız; Tanrı’nın işaretini alırız: vaftizde Tanrı iç varlığımıza Mesih’in kanı aracılığı ile günahlarımızın affını[2] bize sunar. Kutsal Ruh’ta yeniden doğuşu,[3] Mesih’te Tanrı’nın çocukları olarak ayrılmamızı (Galatyalılar 3:26-27), sonsuz yaşam için dirilişimiz olduğunu,[4] Mesih’in yeryüzündeki kilisenin bir parçası olarak atandığımızı (I.Korintliler 12:13) özel olarak iç varlığımıza konuşur; vaftiz bizi bütün bunlardan emin kılar. Bu yüzden vaftiz, tüm yaşam boyunca hatırlamamız gereken bir berekettir; denendiğimiz ya da zor zamanlarımızda Mesih’in vaftizi nasıl teşkil ettiğini düşünmeliyiz; Mesih’in bu sakrameti ne için bize emrettiğini hatırlamalıyız; gayretle imanlı ve vaftizli biri olmanın sorumluluklarına sarılmalıyız; imana dayalı yaşamı (İbraniler 11), kutsallık ve doğruluk yaşamını etkin kılmak için, çarmıhta açıklanan sevgiye bakarak layık olmaya çalışmalı, kilise ailesi ile paydaşlığı güçlendirmeye gayret etmeliyiz. Bu şekilde benliğimizi ve dünyasallığımızı çarmıha gerebilmek için daha güçlü olacağımız açıktır. Dua edelim: Ayrıca Mesih’in gerçekleştirdiği sünnet sayesinde bedenin benliğinden soyunarak elle yapılmayan sünnetle O’nda sünnet edildiniz (Koloseliler 2) [1] Matta 3:11 (Markos 16:16, Yuhanna 1:33, Elçilerin İşleri 2:38) Romalılar 6:3-10, I.Petrus 3:21 [2] Markos 1:4, Vahiy 1:5 [3] Titus 3:5, Efesliler 5:26 [4] I.Korintliler 15:29, Romalılar 6:5

İman Yolculuğuna Başlangıç̧ Hristiyan iman yaşamına dair temellerin gözden geçirilmesi hakkında bir çalışma Kilise, Mesih İsa’nın yeryüzündeki ruhani bedenini oluşturmak için toplanan üyelerden meydana gelir. Kilise, belli bir yer ya da halk ile sınırlı değildir, tüm dünyaya yayılmıştır, aynı imanda ve aynı Ruh’ta Mesih’in kral ve baş olarak yetkisi altında var olan ve korunan bir topluluktur. Kilise, Mesih’teki kurtuluş ve kutsallığa paydaş olan her dilden, her halktan meydana gelir. Mesih’in bedeni olduğu için kutsaldır, tüm dünyadan insanları kapsadığı için evrenseldir (katolik). Kilise, Kutsal Ruh ve Tanrı Sözü’nün gücü altında toplanır ve korunur. Mesih İsa’nın çarmıhta satın aldığı kurtuluşun sonucunda, imanlılar kilisede toplanarak, Mesih’in kurtarışının ve Müjdesi’nin dünyada görünür olması için bir araya gelirler. Bu anlamda kilise bir bina değildir. Her bir imanlı kişi Mesih’in bedeninde bir üye olarak özel bir yere sahiptir. Her üye Tanrı’dan aldığı armağanlara göre bedendeki diğerlerini bina etmek için hizmete çağrılmıştır. Her bir üye kilisenin dünyaya olan hizmetinde ve tanıklığında özel bir yere sahiptir. Her bir imanlı kişi Mesih’in kilise topluluğu uğruna yaptığı fedakarlığın bir tanığı olarak yerel bir kiliseye bağlanmıştır. Her bir üye Mesih’in kilisesinin birliğini ve paydaşlığını korumak ve güçlendirmek için sorumludur. Tanrı Sözü olan Kutsal Yazılar’ın yetkisi altında toplanan kilise ailesi, Müjde’nin vaazı ile meşguldür; Müjde’nin öğretilmesi ve yaşamlara uygulanması için çalışır; atanmış görevliler (bkz. Timoteyus, Titus mektupları) aracılığı ile Mesih’in sakramentlerini uygular, hataları düzeltmek ve paklığı korumak için kilise disiplinini uygular. Kilisenin başı Mesih’tir. Kilise bu başa tutarak yetkisini uygular. İsa Mesih’i Kurtarıcı ve Rab olarak kabul eden üyeler günahtan kaçınmak, doğrulukla yürümek için kiliseye bağlanırlar. Tanrı’yı ve insanı sevmeyi, herkesi affetmeyi kilise topluluğu aracılığı ile öğrenirler. Kutsal Kitap’ın öğretisi ve Kutsal Ruh’un gücü ile eğitilir ve ruhsal anlamda kilisede beslenirler. Yeryüzünde mevcut binalarda ya da evlerde toplanan bu kilise gözle görülebilirdir. Kilise iman etmiş ve günahların affını almış insanlardan oluşsa da, üyeler bu bedende yaşayan ve hatalara açık kimseler oldukları için, bazen karışıklık yaşayabilirler. Ancak Tanrı Sözü yetkisi altında toplanmaya devam ettikleri için, Kutsal Ruh’un disiplini altında eğitilirler ve hatalarını düzeltirler. Bunu başarmak için (zaferli bir yaşam için) kiliseye “Mesih'ten gelen bir cesaret, sevgiden doğan bir teselli ve Ruh'la bir paydaşlık” verilmiştir. Böylece imanlılar “aynı düşüncede, sevgide, ruhta ve amaçta birleşerek” sabırla ve affederek yaşamayı öğrenir ve birbirlerini artan bir yetkinlikle korumaya ve geliştirmeye devam ederler. Bir de görünmez kilise vardır: samimi iman sahiplerinden oluşur. Mesih’te tam kutsallıkla yetkin kılınmış üyelerden meydana gelir; ve bu kilise göklerdedir. Diğer yandan Kutsal Kitap, kiliseyi Mesih’in gelini olarak tarif ettiği gibi,[1] Mesih’in egemenliği[2] ve Tanrı’nın ev halkı[3] olarak da açıklar. Bu yüzden her imanlı kişi kendisini kilisenin asil bir üyesi olarak görmeli ve kilisenin dışında tek başına yaşayan biri olmaktan kaçınmalıdır. Dua edelim: Tanrı’nın isteğiyle … Mesih İsa’da kutsal kılınmış, kutsal olmaya çağrılmış olan sizlere ve hepimizin Rabbi İsa Mesih’in adını her yerde anan herkese Babamız Tanrı’dan ve Rab İsa Mesih’ten lütuf ve esenlik olsun (I.Korintliler 1) [1] Efesliler 1:10, 22-23; 5:23, 27, 32, Koloseliler 1:18 [2] Matta 13:47, Yeşaya 9:7 [3] Efesliler 2:19, Efesliler 3:15