Oostende Bonsoir - Podcast aan Zee

Oostendenaar Jelle Bataille is voetballer bij Royal Antwerp FC. Een club waar hij zijn allermooiste moment beleefde, 2 jaar geleden, met ‘Den Dubbel’. Bekerwinst en titel. Die dubbel bracht hem eeuwige roem en een tattoo op zijn kont. Jelle smijt zich helemaal, maar de keerzijde daarvan heeft hij dit jaar aan den lijve ondervonden: de achillespees hapert. Zijn hart niet, dat klopt immer en altijd voor Oostende.

Michelin bekroonde chef Dimitri Proost met een eerste ster voor zijn restaurant Haut. Op een plek in Oostende die soms boven de wolken uittorent. Zo is dat ook met zijn passie voor koken. Hij streeft naar perfectie, maar ondervond aan den lijve wat de keerzijde is. Een reis naar Japan als tiener bracht zijn carrière op gang, al vergeet hij ook de strontzakjes van zijn bomma niet. Dimitri tovert de wereld op je bord, maar zelf eet hij liefst brood en boter. Neemt en eet van een nieuwe Oostende Bonsoir.

Emma Baes is nog maar dertig, en toch al zes jaar een ankerpunt in Oostende. Want al zes jaar is zij de bezielster van de bar 'Et Alors’: die warme ontmoetingsplek pal op de zeedijk, waar je ook elke avond, vanop de eerste rij, de zon in de Noordzee ziet wegzakken. Al op haar vijftiende stond Emma op eigen benen, en sindsdien is ze altijd met veel lef en vertrouwen haar hart blijven volgen.

Toni Coppers is met zijn reeksen over politiecommissaris Liese Meerhout en privédetective Alex Berger al jarenlang onze meest geliefde misdaadauteur. In de warme weemoed van Oostende komt hij graag thuis, én vindt hij ook een geliefd decor voor zijn boeken. In deze aflevering van ‘Oostende Bonsoir’ vertelt hij onder meer hoe hij als kind de eindigheid van dit leven al diep in de ogen heeft gekeken, en hoe dat hem een leven lang als mens en als schrijver is blijven begeleiden.

Als matroos in Oostende tekende kunstenaar Willy Bosschem zijn eerste cartoon voor De Zeewacht, en 73 jaar later doet hij dat nog altijd elke week voor De krant van West-Vlaanderen. Als persattaché en curator was hij decennialang een vaste waarde in het Kursaal, en ’s nachts werkte hij intussen aan zijn eigen kunst. Willy Bosschem is vijfennegentig en nog altijd kijkt hij liever vooruit dan achterom. Tenzij dan misschien naar die ene keer toen hij met Edith Piaf in zijn armen door de gangen van het Kursaal liep.