Leven en lijden van Godfried Bomans

Toen Bomans in december 1971 stierf, waren Nederland en Vlaanderen heel even vaderloos. Zo stond het in de krant. Hijzelf zag de dood als 'De Grote Logeerpartij'.

Een half jaar voor zijn dood gaat Godfried Bomans bij wijze van experiment een week op een onbewoond Waddeneiland wonen. Op Rottumerplaat moet hij het redden met een tent, een overlevingspakketje, een radio en zichzelf. Elke middag praat hij wat met journalist Willem Ruis, terwijl miljoenen luisteraars ongegeneerd aan hun radio hangen. Bomans houdt vol, tegen beter weten in.

Wie was Bomans eigenlijk? De favoriete TV-oom of de scherpe makelaar in meninkjes, niet te beroerd om machthebbers in hun hemd te zetten. De jongensachtige echtgenoot die genoot van een ronkende poes bij de kachel of de womanizer op wie honderden meisjes verliefd zouden kunnen worden, als hij het zou willen? Godfried Bomans, dat waren er velen. Tussen hem en de buitenwacht hangt een rookgordijn.

Godfried Bomans was gek op Vlamingen. En toen hij stierf voelde Vlaanderen zich even vaderloos. In Vlaanderen haalde Bomans zijn hart op aan het zoetsappige taaltje, de Bourgondische keuken, het voetbal, Belgische politici, en de meisjes. In de televisieserie ‘Een Hollander ontdekt Vlaanderen’ liet hij zich ongegeneerd gaan.

Bomans’ onophoudelijk gekoketteer met de negentiende eeuw, leverde hem de bijnaam ‘de ontvroren negentiende eeuwer’ op. Als president van het Dickens-genootschap kon hij de schrijver foutloos uit het hoofd citeren. Maar ook Goethe en de sprookjesschrijver Andersen lagen bij hem in de bovenste lade. Misschien, zo opperde de volksschrijver op een onbewaakt ogenblik, misschien heb ik gewoon de verkeerde eeuw uitgekozen.