Onder curatoren | BNR

Kippen in kleine hokjes die niets anders doen dan eten, drinken en eieren leggen: in de jaren tachtig was de legbatterij nog heel normaal.   Ook bij eierbedrijf Van Loon legden de kippen in 1986 eieren aan de lopende band. De legbatterijen van het bedrijf in Gelderland en Limburg produceerden 3,5 miljoen eieren per week. De zaak was volledig gericht op export: maar liefst zestig procent van de eieren bestemd was voor Duitsland. De overige veertig procent werd verdeeld over Frankrijk, België en Scandinavië. Driekwart van alle eieren waren bestemd voor consumptie, de rest werd vloeibaar gemaakt en belandde in deegproducten. Midden jaren tachtig kampte het bedrijf al met dalende prijzen voor eieren, maar de problemen sloegen pas echt toe toen er in Duitsland per ongeluk bebroede eieren tussen de eieren gekomen waren die bestemd waren voor consumptie. Zodoende eindigde een ei met broedsel tussen de consumenteneieren. In Duitsland leidde dit tot een enorme rel. Eigenaar Joop van Loon ontkende overigens dat er bebroede eieren tussen de consumenteneieren waren gekomen, zo schreef NRC destijds. Volgens hem waren er in Duitsland eieren getest die niet van Van Loon afkomstig waren. Ook zou er het een en ander mis zijn geweest met een nieuwe testmethode.   Maar of het nu waar was of niet: de rel in Duitsland zorgde ervoor dat er een grote exportmarkt wegviel voor Van Loon, waarmee een bankroet niet te vermijden was.   De curator belandde met de bank in een interessante discussie: want als de bank een pandrecht heeft op de leghennen, hebben ze dat dan ook op de eieren? Oftewel: van wie is de kip en van wie het ei? Te gast is Piet Gunning, gepensioneerd advocaat en curator en nog altijd actief als adviseur van Stelvio Advocaten.   Onder curatoren  Niet elk ondernemersavontuur eindigt met een notering in de Quote 500, niet elk bedrijf overleeft een flinke crisis, niet elke onderneming weet het financiële spel goed te spelen. En als alles misgaat, als de chaos regeert en schuldeisers aan de poort rammelen, dan breekt het tijdperk van de curator aan.  In deze serie praten financieel journalisten Elisa Hermanides en Thomas van Zijl over onvergetelijke faillissementen met curatoren, de puinruimers van het bedrijfsleven. Abonneer je om elke twee weken op vrijdag een nieuwe aflevering te krijgen. Of luister vrijdag om 13.00 naar BNR.  Redactie: Jochem Visser & Viggo Rijswijk / Vormgeving: Gijs Friesen en Connor Clerx / Audiobewerking: Wesley Schouwenaars / Artwork: FDMG | Milja Oortwijn / Eindredactie: Elisa Hermanides / Met dank aan: Wendy Beenakker en Sharine de Rooij. See omnystudio.com/listener [https://omnystudio.com/listener] for privacy information.

Sprookjes beginnen vaak met de bekende frase ‘Er was eens...’ en eindigen dan met ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’. Zo was er ook eens in 1989 het themapark ‘Het Land van Ooit’ in het Brabantse Drunen. Maar lang en gelukkig leefde dit park niet. Het Land van Ooit ging in de jaren nul tot twee keer toe failliet en het Belgische Land van Ooit hield het slechts enkele maanden vol.   Het begin was voor ondernemersbegrippen wel sprookjesachtig. Pretparkdirecteur Marc Taminiau was in de jaren tachtig na een jarenlang dienstverband bij pretpark De Efteling ervan overtuigd dat achtbanen niet de toekomst waren van de pretparkbranche. Wat pretparken bezoekers volgens hem moesten bieden was ‘een ervaring’, met vooral veel theater. Hij zette zich daarmee af tegen de gevestigde orde. In zijn Land van Ooit zouden kinderen de baas zijn. Door in te zetten op acteurs en theatershows probeerde Taminiau kinderen een onvergetelijke ervaring te bieden.  De eerste tien jaar, tussen 1989 en 1999 leek dit plan ook aardig te slagen. Er waren zelfs tv-series over Het Land van Ooit. Deze series, zoals Kloontje het Reuzenkind, waren best wel populair, maar waren eigenlijk ook een soort reclame. Dat vond het Commissariaat voor de Media ook, waarna de series aan banden werden gelegd.  Begin jaren nul ging het minder goed met Het Land van Ooit en in 2006 ging het pretpark voor de eerste keer failliet. Maar er werden investeerders gevonden en zo maakte het park een doorstart onder leiding van Mascha Taminiau, de dochter van Marc Taminiau. Zij bracht de exploitatie van het park onder in een bv met de naam DuCate. De grond en het vastgoed bleef wel in handen van haar vader.   Tweede Land van Ooit  Zo had Marc Taminiau zijn handen vrij voor het openen van een tweede Land van Ooit in Tongeren, België. Dit park ging echter in een recordtijd failliet in augustus 2007, slechts twee maanden na opening. Marc Taminiau en zijn vrouw en zoon raakten verwikkeld in een strafproces vanwege fraude en werden uiteindelijk veroordeeld tot een boete en een voorwaardelijke celstraf.  De negatieve media-aandacht die dit alles opleverde, maakte het ook voor Het Land van Ooit in Nederland moeilijk om nog bezoekers te trekken. Mogelijke bezoekers dachten simpelweg dat het park in Nederland failliet was net als het park in België. Zo ging Het Land van Ooit in Drunen uiteindelijk ook failliet op 22 november 2007.  Opnieuw leken er mogelijkheden te zijn om het sprookje te laten voortduren middels een doorstart. Maar daar zat de gemeente Heusden, waar Drunen onder valt, niet op te wachten.   Te gast is advocaat en curator Willem Berendsen, van LXA Advocaten.    Onder curatoren  Niet elk ondernemersavontuur eindigt met een notering in de Quote 500, niet elk bedrijf overleeft een flinke crisis, niet elke onderneming weet het financiële spel goed te spelen. En als alles misgaat, als de chaos regeert en schuldeisers aan de poort rammelen, dan breekt het tijdperk van de curator aan.   In deze serie praten financieel journalisten Elisa Hermanides en Thomas van Zijl over onvergetelijke faillissementen met curatoren, de puinruimers van het bedrijfsleven. Abonneer je om elke twee weken op vrijdag een nieuwe aflevering te krijgen. Of luister vrijdag om 13.00 naar BNR.    Redactie: Jochem Visser & Viggo Rijswijk / Vormgeving: Gijs Friesen en Connor Clerx / Audiobewerking: Wesley Schouwenaars / Artwork: FDMG | Milja Oortwijn / Eindredactie: Elisa Hermanides / Met dank aan: Wendy Beenakker en Sharine de Rooij    See omnystudio.com/listener [https://omnystudio.com/listener] for privacy information.

Blokker stond er niet al te best voor toen ondernemer Michiel Witteveen in 2019 besloot het winkelbedrijf over te nemen van de familie Blokker. Hij wist dat het een zware klus zou worden, want hij was zelf president-commissaris van het bedrijf en had inzicht in de slechte prestaties van het winkelconcern. Maar hij kreeg volgens het FD wel een bedrag mee van 250 miljoen euro om verliezen te kunnen opvangen.  Al snel besloot Witteveen afscheid te nemen van de Belgische tak van het bedrijf, die het zo mogelijk nog slechter deed dan het Nederlandse deel. Hij vond een koper in de Nederlandse ondernemer Dirk Bron en in februari 2020 werd de overname beklonken. Als bruidsschat kreeg Bron van Witteveen bij de overname een bedrag van 5 miljoen euro en de belofte dat hij nog een keer dit bedrag zou krijgen als de winkels een jaar later nog steeds open zouden zijn.    Bron liet de de Blokkerformule al meteen los: de Belgische winkels gingen verder onder de naam Mega World en verkochten voortaan niet langer B- en C-merken, maar absolute budgetitems van twijfelachtige kwaliteit.   Niet lang na de overname brak de coronacrisis uit, wat de zaken natuurlijk geen goed deed. Ook kreeg Bron het aan de stok met de verhuurders van de winkelpanden. In oktober 2020 besloot hij via de Belgische rechter bescherming aan te vragen tegen zijn schuldeisers. Maar de rechter besloot twee bewindvoerders aan te stellen, die uiteindelijk concludeerden dat een faillissement niet te voorkomen was. Bron probeerde dit nog aan te vechten, maar 21 december 2020 viel definitief het doek voor Mega World. Wat volgde was een juridische strijd tussen de curatoren, Bron en Witteveen. Wie droeg welke verantwoordelijkheid in dit faillissement?   Te gast is Thierry Lammar, curator en advocaat-vennoot bij In Iure Constans in het Belgische Mechelen.     Onder curatoren  Niet elk ondernemersavontuur eindigt met een notering in de Quote 500, niet elk bedrijf overleeft een flinke crisis, niet elke onderneming weet het financiële spel goed te spelen. En als alles misgaat, als de chaos regeert en schuldeisers aan de poort rammelen, dan breekt het tijdperk van de curator aan.   In deze serie praten financieel journalisten Elisa Hermanides en Thomas van Zijl over onvergetelijke faillissementen met curatoren, de puinruimers van het bedrijfsleven. Abonneer je om elke twee weken op vrijdag een nieuwe aflevering te krijgen. Of luister vrijdag om 13.00 naar BNR.  Redactie: Jochem Visser & Viggo Rijswijk/ Vormgeving: Gijs Friesen en Connor Clerx / Audiobewerking: Wesley Schouwenaars / Artwork: FDMG | Milja Oortwijn / Eindredactie: Elisa Hermanides / Met dank aan: Wendy Beenakker en Sharine de Rooij  See omnystudio.com/listener [https://omnystudio.com/listener] for privacy information.

Zeppelins, luchtschepen of vliegende sigaren. Hoe je ze ook wil noemen, de tijd dat deze gigantische voertuigen door de lucht zweefden doet denken aan een vervlogen tijdperk. Toch was er eind jaren negentig sprake van een mogelijke terugkeer van de zeppelin. De uitbreiding van Schiphol stuitte op veel weerstand en zeppelins leken een stiller alternatief voor vliegtuigen.   Tegelijkertijd was er naar aanleiding van onderzoek door de TU Delft veel media-aandacht ontstaan voor nieuwe ontwerpen van luchtschepen. Minister Annemarie Jorritsma besloot daarop in 1996 een rapport te laten opstellen over de haalbaarheid van luchtschepen in Nederland, wat positief uitviel. De sterren stonden dus gunstig voor zeppelinbouwer Rigid Airship Design (RAD), een initiatief van de Schotse techneut Ian Alexander.  Alexander droomde al van kinds af aan om zijn eigen luchtschepen te gaan bouwen, en toen er in Nederland interesse ontstond voor een zeppelinbouwer was hij er dan ook als de kippen bij. Dat deze Schot ook nog eens zeer mediageniek was, kwam voor de luchtschiplobby natuurlijk goed van pas.  De plannen waren reusachtig: er moest een hangar komen van ongeveer 270 meter lang en vijftig meter breed, vlak bij Lelystad. De ambitie was om de eerste exemplaren zo rond 2003 van de band te laten rollen. Voor deze plannen was natuurlijk geld nodig.  Dubieuze én serieuze investeerders De eerste en meest enthousiaste investeerder was Robert Jan Doorn. Deze omstreden ondernemer stond in de jaren tachtig en negentig bekend als meesterwitwasser en zat zelfs een korte periode in de gevangenis in Zwitserland.   Eind jaren negentig was hij echter weer op vrije voeten en nodigde hij Alexander uit om te komen werken aan de zeppelinplannen op zijn landgoed Swaenenburgh in S’ Gravelande. Hierna volgden meer investeerders, waaronder Stork (Fokker), RDM van bedrijvendokter Joep van den Nieuwenhuyzen, Greenfield Capital en een vriend van Doorn, vastgoedbaas Maup Caranza. Gezamenlijk staken zij miljoenen guldens in het project. Daarmee konden de werkzaamheden beginnen, maar vanaf dag één zat het tegen voor het bedrijf.   In de zomer van 2001 viel, amper drie jaar na de oprichting van het bedrijf, alweer het doek voor Rigid Airship Design. Hoe kwam het dat de luchtschepen van het bedrijf uiteindelijk niet meer bleken te zijn dan luchtkastelen?  Te gast is Sjoerd Warringa, curator en partner bij Ten Holter Noordam advocaten.    Onder curatoren  Niet elk ondernemersavontuur eindigt met een notering in de Quote 500, niet elk bedrijf overleeft een flinke crisis, niet elke onderneming weet het financiële spel goed te spelen. En als alles misgaat, als de chaos regeert en schuldeisers aan de poort rammelen, dan breekt het tijdperk van de curator aan.   In deze serie praten financieel journalisten Elisa Hermanides en Thomas van Zijl over onvergetelijke faillissementen met curatoren, de puinruimers van het bedrijfsleven. Abonneer je om elke twee weken op vrijdag een nieuwe aflevering te krijgen. Of luister vrijdag om 13.00 naar BNR.    Redactie: Jochem Visser & Viggo Rijswijk/ Vormgeving: Gijs Friesen en Connor Clerx / Audiobewerking: Maxim van Mil / Artwork: FDMG | Milja Oortwijn / Eindredactie: Elisa Hermanides / Met dank aan: Wendy Beenakker en Sharine de Rooij  See omnystudio.com/listener [https://omnystudio.com/listener] for privacy information.

Brasserie 1434 opende begin 2018 haar deuren in het hartje van Purmerend. Waar er de eerste maanden wat betreft omzet niks te klagen viel, stapelden de financiële tegenvallers zich voor ondernemer en chef-kok Roy Faber al snel op.   Fabers compagnon, die de administratie deed, kreeg een burn-out en vertrok uit de zaak. Terwijl Faber nog bezig was om de boekhouding te doorgronden, vloog de luifel in 2019 van het pand af door een zware storm. Het kostte de brasserie naar schatting tonnen aan omzet.   Zo ging Brasserie 1434 ‘gehandicapt’ de coronacrisis in. Een combinatie van coronasteun en maaltijden thuisbezorgen maakt het mogelijk dat de horecazaak de coronaperiode overleeft.   Daarna gaan de zaken in principe goed: met de omzetten kunnen personeel en leveranciers betaald worden. Maar schuldeisers zijn ondertussen niet zo begripvol meer als tijdens de eerste lockdown. En als in 2022 duidelijk wordt hoeveel van de coronasteun Faber moet gaan terugbetalen, schrikt hij. Met zo'n drie ton schuld vreest hij voor faillissement.   Faber neemt contact op met zijn boekhouder, die hem voorstelt een herstructureringsdeskundige aan het werk te zetten. Hoewel ook dat geld kost, besluit Faber om te beginnen aan een maandenlang traject om tot een onderhands schuldenakkoord te komen. Maar niet alle schuldeisers zien dat zitten.  Te gast is Roy Faber, ondernemer en chef-kok van Brasserie 1434 in Purmerend.    Onder curatoren  Niet elk ondernemersavontuur eindigt met een notering in de Quote 500, niet elk bedrijf overleeft een flinke crisis, niet elke onderneming weet het financiële spel goed te spelen. En als alles misgaat, als de chaos regeert en schuldeisers aan de poort rammelen, dan breekt het tijdperk van de curator aan.   In deze serie praten financieel journalisten Elisa Hermanides en Thomas van Zijl over onvergetelijke faillissementen met curatoren, de puinruimers van het bedrijfsleven, en andere betrokkenen. Abonneer je om elke twee weken op vrijdag een nieuwe aflevering te krijgen. Of luister vrijdag om 13.00 naar BNR.  Redactie: Jochem Visser en Viggo Rijswijk / Vormgeving: Gijs Friesen en Connor Clerx / Audiobewerking: Wesley Schouwenaars / Artwork: FDMG | Milja Oortwijn / Eindredactie: Elisa Hermanides / Met dank aan: Wendy Beenakker en Sharine de Rooij  See omnystudio.com/listener [https://omnystudio.com/listener] for privacy information.