Zelfspodcast

Klaas Dijkhoff, met z’n denktank. Een clubje oud-VVD’ers dat heimwee heeft naar de tijd vóór het populisme, toen de politiek nog fatsoenlijk heette en de achterkamertjes tenminste nog gordijnen hadden. Eén probleempje: een van die ‘denkers’ was zelf jarenlang de breinbaas van de partij en heeft het land met zijn strategisch gedenk zo ongeveer de politieke berm in geholpen. ’T riekt naar een potje zelfreiniging met een zweem van rookgordijn. Collega-columnist Floor Rusman prikt er genadeloos doorheen en wij doen graag een duit in datzelfde zakje. Dan nog wat: mag je met je drone boven een villa cirkelen om het ontblote totten van een BN’er vast te leggen en dat dan op TikTok pleuren? Antwoord: nee, maar het gebeurt toch. Nog een vraag: wat doe je als de verjaardag van Amsterdam, de langste en heetste dag van het jaar ongeveer samenvalt met een NAVO-top? Juist: je organiseert een festival. Want waarom niet alles tegelijk laten ontploffen? Het land smelt, het asfalt ook, en ondertussen staat half Noord-Holland in de file richting een strook asfalt met lauwe Desperados en techno uit een krakende speaker. Het zijn spannende tijden, zeggen we dan maar. Gelukkig houden Sander en Jaap het hoofd koel. Voor zover dat nog kan met 34 graden in de schaduw.

Het zal je verbazen, maar deze week stond Almere in een bijzonder daglicht. De VVD moest op een partijbijeenkomst alle wijsneuzen dezelfde kant op krijgen. Dat betekende doen alsof je neus bloedt, naar een ander wijzen en verdelen. Gelukkig was daar oud-burgemeester en voormalig vicepremier Jorritsma, die zich bijna verslikte in een hete aardappel vanwege het extreme elitarisme van GroenLinks–PvdA. Een opmerkelijk blok roomboter op het hoofd van onze Almeerse mastodont, die ook uit de campagne-startblokken is gekropen. De ‘hardwerkende Nederlander’ waar zo graag aan wordt gerefereerd, blijkt trouwens helemaal niet zo hard te werken. De dagdieverij neemt toe, de luiheid ook. Massaal laten we AI ons werk doen, zitten we in onze onderbroek ‘remote’ te scrollen en gaan we daarna met zijn allen spareribs beuken bij De Beren in Almere. Een week vol confrontaties maar dat uitgerekend Almere (of all (mere) places) ons deze week met de neus op de feiten zou drukken, had zelfs Jorritsma niet gedacht.

Iedere vriendin die langskomt is bijzonder, maar die van vandaag is toch wel héél erg speciaal! De burgemeester van Amsterdam schuift aan om de randjes op te zoeken. We gooien van alles op tafel: van 750 jaar Amsterdam tot de val van het kabinet en van de toekomst van de hoofdstad tot de vrouw achter de ambtsketting. Hoe ver treedt mevrouw de burgemeester eigenlijk als persoon buiten de coulissen? En hoe bewaak je in godsnaam de balans van een stad die op palen rust en door vrijheid wordt geleefd? Samen met Sander en Jaap werpt ze een blik op het verharde politieke klimaat, waar campagnetaal de boventoon voert en fascisme op de loer ligt. Is vasthouden aan de rechtsstaat nog voldoende in een tijd waarin rammelen aan de hekken eerder regel dan uitzondering is? Slechts een fractie van een dagelijkse aflevering van Goede Tijden, Slechte Tijden waar mevrouw de burgemeester inmiddels wel gewend aan lijkt te zijn! Ontdek of stroom en gas van Oxxio voordelig voor jou is op Oxxio.nl

Vooruitlopen is een kunst, maar in Den Haag is het vaak meer een hink-stap-wachtbeweging. NSC loopt niet op de zaken vooruit, zeggen ze zelf. Maar dan duikt er ineens een vacature op waaruit blijkt: ze wíllen best vooruit, mits de richting nog vaag genoeg is om nergens op vastgepind te worden. Een soort politieke moonwalk: ze bewegen, maar niemand weet echt waarheen. Duk, Dilan en Victor? Die lopen dan juist wél op de zaken vooruit, sprintend bijna tot het zweet uitbreekt en de eerste kritische vraag komt. Of wanneer Olcay Gulsen flink tegengas geeft! "Nee, jíj bent een narcist," Bam. Eindelijk iemand die geen blad voor de mond neemt. Zeg het ze, Olcay. Zo zien we het graag: geen theater, maar waarheid op hakken. En ondertussen lopen artiesten níet op de zaken vooruit. Ze blijven juist stevig staan, geen gedraai, geen geslijm en zetten een vet statement tegen KKR. Terwijl de politiek stuntelt met richting, geven zij tenminste aan waar ze voor staan. Soms komt de muziek wél van de juiste kant.

In Ter Apel dachten ze: dan doen we het zelf wel. Burgers speelden voor sheriff, zetten de achtervolging in en hielden mensen aan alsof het zaterdagavond was op het Rembrandtplein. Wilders keek toe, chips in de hand, en vond het “schitterend” je hoorde het Hollands Glorie-deuntje er bijna onder. Het kabinet ligt omver, maar Geerts gedachtegoed stiefelt in Ter Apel door op klompen van staal. “I will be back,” postte hij, als een Terminator met gebleekte kuif. Subtiliteit? Niet zijn ding. Een Trumpje hier, een Orbánnetje daar en het wereldtoneel verandert sneller in een polonaise van populisme dan dat je Phantom of the Opera kan zeggen. Wat in Ter Apel gebeurde was de Hollandse versie van de Californische razzia’s: minder zon, zelfde script. Angst en applaus als soundtrack. Antimigratie is overal een wereldwijde hit, zonder originele maker, maar o zo herkenbaar.