HELD IN EIGEN VERHAAL

Al van jongs af aan is Shanna Bussink behoorlijk avontuurlijk. Bomen klimmen, trektochten, survivallen; niets is haar te gek. Een solo-hike door Canada stond daarom al jaren hoog op haar bucketlist. Na een uitgebreide voorbereiding en het volgen van een intensieve cursus breekt dan eindelijk de dag aan waarop Shanna aan haar tocht kan beginnen. Er is slecht weer voorspeld, maar… hoe erg kan het zijn? Heel erg, blijkt al snel. Shanna belandt in een hevige sneeuwstorm en verdwaalt. Onderkoelt en doodmoe ploetert ze door besneeuwde bossen en ijskoude rivieren, niet wetende of ze de weg terug ooit zal vinden.

Het is 30 april 2009, Koninginnedag. Wat een feestelijke dag had moeten worden, eindigt in een drama wanneer een zwarte Suzuki Swift (op hoge snelheid) door het feestende publiek heen rijdt. Zeventien mensen worden geschept, waarvan er acht komen te overlijden. Ook de (dan) achtjarige Senna Claassens wordt meegesleurd door de auto en raakt zwaargewond. De foto waarop te zien is hoe Senna als een pop door de lucht wordt geslingerd staat in alle kranten. Hoe kijkt Senna, precies 15 jaar na de aanslag, terug op deze rampzalige dag?

Annemarie ten Brink (94) werd geboren - en groeide op - in Nederlands Indië. Samen met haar ouders, zussen en broer leidt zij een tamelijk zorgeloos bestaan in Surabaya (Java), totdat op haar elfde de oorlog uitbreekt en de Japanners het land bezetten. Annemarie's vader wordt opgepakt en afgevoerd naar een Japans kamp, en niet veel later wordt ook de rest van het gezin naar het eerste Japanse concentratiekamp gedeporteerd. Uiteindelijk zal Annemarie vierenhalf jaar in verschillende kampen door moeten brengen voordat zij uiteindelijk terug naar Nederland kan keren. Hoe is het om zoveel jaar in gevangenschap te leven? En denkt Annemarie, 79 jaar later, nog vaak terug aan deze jaren?

Ellen Heijmerikx groeide op in een Christelijk gezin dat onderdeel was van de Noorse broeders; een streng religieuze gemeenschap met sektarische kenmerken. De blinde gehoorzaamheid werd er letterlijk ingeslagen; vrouwen waren onderdanig, er was geen liefde en de Bijbel diende als leidraad bij alles wat gedaan moest worden. Na jaren van onderdrukking en uitsluiting besluit Ellen op 23-jarige leeftijd dat de maat vol is; ze verlaat de gemeenschap (en haar familie) en duikt het vrije leven in. Maar deze stap is niet zonder consequenties… Hoe maak je je los van religie en alles dat voor jou bekend is? En kun je een traumatische jeugd ooit echt achter je laten? --- De reactie van de gemeente BCC Nederland op deze aflevering is hieronder te lezen: Wij hebben kennisgenomen van het interview met mevrouw Heijmerikx. Daarin heeft zij het over onze gemeente BCC Nederland, in de volksmond ‘Noorse broeders’ genoemd, die zij meer dan 35 jaar geleden heeft verlaten. Uiteraard staat het mevrouw Heijmerikx vrij om haar persoonlijke ervaringen en mening te delen over het gezin waarin zij is opgegroeid, onze gemeente en religie in het algemeen. Het zou voor kinderen veilig en gezond moeten zijn om met een geloof op te groeien. BCC Nederland zet zich er actief voor in dat iedereen die in onze gemeente opgroeit later terug kan kijken op een goede kindertijd met fijne belevenissen, ongeacht welke keuzes zij later in hun leven maken. Al decennialang werken wij structureel aan een veilige en positieve omgeving voor al onze leden, in het bijzonder voor de kinderen en jongeren. We hebben een actueel beleid voor veilig kinder- en jongerenwerk en staan voor een laagdrempelige samenwerking met bevoegde en hulpverlenende instanties. Iedereen, leden en niet-leden, mag ons aanspreken op ons beleid en zorgen melden. Wij zien mannen en vrouwen als gelijkwaardig, in zowel geestelijk, praktisch als bestuurlijk opzicht. In onze gemeenten leveren vrouwen een actieve en volwaardige bijdrage. Wij zijn een christelijke gemeente met een nieuwtestamentische boodschap, zoals Jezus die leefde en verkondigde. BCC Nederland en de plaatselijke BCC-gemeenten zijn georganiseerd op vergelijkbare wijze als andere kerkgenootschappen in Nederland. Als kerkgenootschap hebben wij een ledendemocratie waarbij de ledenvergadering het hoogste gezag is voor besluiten over bestuurlijke en financiële onderwerpen, zoals de jaarbegroting. Onze jaarrekeningen worden al jarenlang gecontroleerd door een onafhankelijk accountantskantoor en zijn te vinden op onze website. We herkennen ons niet in de kwalificatie “sekte”, die zeer negatieve associaties oproept die niet aansluiten bij de werkelijkheid. Op onze website www.brunstadchristianchurch.nl vertellen wij over wat wij geloven, hoe wij georganiseerd zijn en over onze activiteiten. --- Vanaf vandaag is "Held in eigen verhaal" exclusief te beluisteren en te bekijken op Podimo. Probeer Podimo de eerste zestig dagen via podimo.nl/iris.

In de nacht van 31 januari 1953 vindt in Zeeland de grootste Nederlandse natuurramp van 20e eeuw plaats: de watersnoodramp. De dan twaalfjarige Mina Verton speelt nietsvermoedend met haar broertjes en zusjes op de boerderij wanneer de dijken breken en het water om hen heen almaar blijft stijgen. Die nacht klimt de familie Verton noodgedwongen het dak van de schuur op, in de hoop daar veilig te zijn. Maar niets blijkt minder waar. Doodsbang moet Mina een nacht lang op een stuk wrakhout door het ijskoude water drijven. Haar broer, oma, neefjes en nichtjes overleven de ramp niet. In totaal overlijden 1836 mensen en tienduizenden dieren. Hoe kijkt Mina, zeventig jaar later, terug op deze rampzalige gebeurtenis?