Aaf en Lies pakken door

Na jaren van Pickwick zonder verdere smaken deed in de vroege jaren negentig ineens de spirituele thee zijn intrede. Thee met een spreuk erbij, of met een diepgaande vraag over de weg en de bestemming. Thee met een ingrediënt als valeriaan. Thee met een theedrinkende antropomorfe beer op de verpakking. Thee als een soort tarotkaart, maar dan drinkbaar. En natuurlijk waren ook Lies en Aaf daar gevoelig voor, die de nieuwe theeën van die tijd kochten van hun eerste zuur verdiende geld, of tentoonstelden op de vensterbank. Verder luiden de conclusies van de mooi mens-rubriek dat kleuters echt heel kleine hoofdjes hebben, en dat vochtaantrekkend snoep niet handig is om uit te delen met Sint Maarten. De cultuurbinge van deze week omvatte verslavingsproblematiek, een serie over smaak en zowaar ook Lies.

Een boze vijftiger op een tandem, die dwangmatig iedereen groet en alleen met een gehaktbal gunstig gestemd kon worden: Lies was een niet zo mooi mens deze week. Alle lof voor haar partner, die zich des te mooier gedroeg. Aaf heeft deze week ernstig last van fooi-twijfel. Laveren tussen generositeit en het handje op de knip wordt in dit cashloze tijdperk steeds moeilijker. Uit de Sagen en Legenden der Jaren 90: de wonderbaarlijke komst van het internet, oftewel het wereldwijde web. Je kunt het je nu moeilijk voorstellen, maar er waren tijden dat een fax versturen het summum was van technisch vernuft en communicatie. Alles werd anders hierna, voorgoed. De electronische post kwam, zag, en ging nooit meer weg. Je identiteit onderzoeken, laten zien en daar vorm aan geven: Twee cultuurtips die pleiten voor nieuwsgierigheid, eigenzinnigheid en kwetsbaarheid. In Maastricht loopt Aaf langs the Map of Days: de gedachten in het hoofd van Grayson Perry, vormgegeven als een kaart van een stad. Lies kijkt een docu over twee helden uit de comedywereld die hun vriendschap herdefiniëren nadat een van hen in transitie is gegaan.

Snoep en ijs, de licht cynische jongen achter de balie en dat verstopte kastje waar de porno stond: wat een instituut was de videotheek van weleer toch. Lekker een halve avond achterkanten van videobanden lezen, en dan naar huis met de Ultieme Keuze voor dat weekend. Over het verschil tussen dagfilms en weekfilms, indruk maken op de medewerker met je cultkeuze en verjaardagspartijtjes die geheel draaiden om een VHS-band. We raasden door musea, fabriceerden mislukte toetjes en leerde Rutger Hauer beter kennen middels een sympathieke docu. En nemen een belangrijk besluit: we hoeven de aan elkaar uitgeleende boeken niet terug.

Met de kennis van nu is alles altijd anders dan in die goeie ouwe nineties, en dat gaat zeker op voor onze visie op supermodellen. Christy, Naomi, Kate en al die andere knallers die niet voor minder dan tienduizend dollar per dag hun bed uitkwamen: we kijken met hernieuwde sentimenten op ze terug. Belangrijke vragen worden gesteld, zoals: was het terecht dat men Kate Moss verweet dat ze mager was, en: hoe rook de coltrui die Linda Evangelista droeg in die ene videoclip van George Michael? Lies werd letterlijk en figuurlijk een mooier mens door winkelbezoek, Aaf een minder mooi mens door kwaadaardig grappen maken. Wat altijd mooi is, is cultuur, zeker als hij tentoongespreid wordt in een prachtig ingebonden kunstboek, of in een tentoonstelling vol verhalend textiel.

De jaren negentig waren het domein van gabbers, raveteven en opgeschoren paardenstaarten, maar Aaf en Lies maakten er part noch deel van uit. In retrospectief hadden ze ook wel helemaal naar de klote willen gaan op een illegaal feest onder een viaduct, al is het de vraag hoeveel minuten ze het daar hadden volgehouden. Nostalgie over iets wat je zelf helemaal niet meegemaakt hebt: kan dat? Verder blijkt het Pluimveemuseum je weekend te kunnen redden, en is Aaf op een eenpersoonsmissie om het voor prinses Amalia op te nemen.