Aaf en Lies pakken door

Verveling

Zeg je opgroeien dan zeg je verveling. Onze verveling gingen we op heel verschillende manieren te lijf. Lies vouwde zich in allerlei hoekjes van het huis, mijmerde bij graven en keek naar de enige etalage in het dorp waar een lamp knipperde. Aaf speelde schooltje met haar broer en zus, had een Inspector Gadget-spel of ging bij de hoeren kijken. Verveling duikt op uit de oude doos: een fenomeen waar we met weemoed op terugkijken. Bestaat verveling eigenlijk nog? Aaf was deze week niet zo mooi, want ze viel diep in het roddelcircuit. Lies heeft de award voor lelijkste mens binnengesleept met haar reactie op haar verloren telefoon. Lies tipt een documentaire met een ode aan het acteurschap: Stiller & Meara. Aaf is diep verdwaald in Lily Allens nieuwe album West End Girl.

Aerobics

Ook al hebben we allebei dyspraxie, aerobics konden we vroeger al niet weerstaan. Aaf had een moeilijke Karel Appel-print op haar aerobicsbroek. Lies deed haar beenwarmers over haar voeten zodat ze niet uitgleed. Wonderlijke tijd, wonderlijke pasjes. Lies introduceert een veelgebruikte term in de filmwereld die haar nu ook obsessief bezighoudt: LVT, ‘leuk voor thuis’. Hele decorstukken zijn door Lies meegenomen na de wrap-party. Aaf ontdekte een lelijke kant tijdens een huizenbezichtiging: ze werd boos op expats en benoemde alle slechten eigenschappen van het desbetreffende huis.

Cassettebandjes

Jonge generaties zullen nooit begrijpen hoe tijdrovend cassettebandjes waren. Met een hyperfocus klaarzitten om precies op het goede moment de record-knop in te drukken wanneer Madonna voorbij kwam op de radio. De dyspraxische mens kon een waardevol bandje makkelijk vernaggelen, omdat de tape weer loskwam. Het leven met het cassettebandje ging niet altijd over rozen. Alhoewel: er was niets persoonlijker dan het liefdesbandje dat je van je verkering of geheime liefde kreeg. Lies heeft het er nooit over en zou daar ook nooit over beginnen, want dat is niet sjiek. Vertellen dat je goed leeft, geen alcohol drinkt, niet snoept en maar één keer opschept, is niet iets om over op te scheppen. Dat maakt Lies deze week tot een mooi mens. Aaf heeft een kinderdrama voorkomen door een verloren knuffel duidelijk te plaatsen in de straat.

Het Jubileum

Hoe vind je woorden voor een dreiging die continu leeft in je gezin? En hoe kom je op het punt dat je het contact met je ouders verbreekt? In deze Kultuurklup-aflevering duiken we in het tragische familiedrama dat met militaire precisie is opgeschreven door Andrea Bajani. Een dun boek dat dezelfde indruk achterlaat als een dikke pil. We concluderen dat Aaf een mooi mens was, juist omdat ze een mening voor zich hield. Lies wilde graag een wit voetje halen bij een dak- en thuisloze, en schaamde zich daar ook meteen weer voor. We houden moed dankzij een tip die je na het lezen van Het Jubileum ook goed kunt toepassen: een blokje om doet wonderen voor hoogoplopende emoties.

Vlees van vroeger

‘Clowntjesvlees’, cornéd beef, de geur van aangebraden lappen op zaterdagochtend, een blikje leverpastei op kinderkamp, ouderwetse gehaktballen: eigenlijk mag en kan het allang niet meer, en we zijn deze aflevering dan ook benieuwd of we, terugkijkend in D’Oude Doos vol vlees, dit product nog kunnen waarderen. Aaf groeide in de Oude Vleestijd op als vegetariër, Lies bepaald niet, en dat tekent een mens toch wel. Los van onze vleesconsumptie: waren we een mooi mens deze week? Niet helemaal, en dat heeft onder andere te maken met expats die een hele zaal tot steenkolen-Engels spreken dwingen.