Aaf en Lies pakken door

Cassettebandjes

Jonge generaties zullen nooit begrijpen hoe tijdrovend cassettebandjes waren. Met een hyperfocus klaarzitten om precies op het goede moment de record-knop in te drukken wanneer Madonna voorbij kwam op de radio. De dyspraxische mens kon een waardevol bandje makkelijk vernaggelen, omdat de tape weer loskwam. Het leven met het cassettebandje ging niet altijd over rozen. Alhoewel: er was niets persoonlijker dan het liefdesbandje dat je van je verkering of geheime liefde kreeg. Lies heeft het er nooit over en zou daar ook nooit over beginnen, want dat is niet sjiek. Vertellen dat je goed leeft, geen alcohol drinkt, niet snoept en maar één keer opschept, is niet iets om over op te scheppen. Dat maakt Lies deze week tot een mooi mens. Aaf heeft een kinderdrama voorkomen door een verloren knuffel duidelijk te plaatsen in de straat.

Het Jubileum

Hoe vind je woorden voor een dreiging die continu leeft in je gezin? En hoe kom je op het punt dat je het contact met je ouders verbreekt? In deze Kultuurklup-aflevering duiken we in het tragische familiedrama dat met militaire precisie is opgeschreven door Andrea Bajani. Een dun boek dat dezelfde indruk achterlaat als een dikke pil. We concluderen dat Aaf een mooi mens was, juist omdat ze een mening voor zich hield. Lies wilde graag een wit voetje halen bij een dak- en thuisloze, en schaamde zich daar ook meteen weer voor. We houden moed dankzij een tip die je na het lezen van Het Jubileum ook goed kunt toepassen: een blokje om doet wonderen voor hoogoplopende emoties.

Vlees van vroeger

‘Clowntjesvlees’, cornéd beef, de geur van aangebraden lappen op zaterdagochtend, een blikje leverpastei op kinderkamp, ouderwetse gehaktballen: eigenlijk mag en kan het allang niet meer, en we zijn deze aflevering dan ook benieuwd of we, terugkijkend in D’Oude Doos vol vlees, dit product nog kunnen waarderen. Aaf groeide in de Oude Vleestijd op als vegetariër, Lies bepaald niet, en dat tekent een mens toch wel. Los van onze vleesconsumptie: waren we een mooi mens deze week? Niet helemaal, en dat heeft onder andere te maken met expats die een hele zaal tot steenkolen-Engels spreken dwingen.

Bordspellen

Een roze of een blauw stokje in je autootje stoppen en keihard doorrijden naar je pensioen. Onderweg draai je aan het regenboograd, krijg je brandschade, word je gechanteerd, of ontvang je een verlaat huwelijksgeschenk: we hebben het natuurlijk over Levensweg. Wat een spel. Ook in tijden waarin niemand meer een pensioen heeft zijn Bordspellen uit de Oude Doos nog steeds razend aantrekkelijk. Alleen, we willen wel met échte paarsroze briefjes onze hotels kopen en niet met een creditcard. We willen echte pionnetjes, echte dobbelstenen en echte legertjes om Kamsjatka echt mee aan te vallen. Willen we ook nog dat we drie uur bezig zijn, uitgeput het bord wegleggen voor morgen om het vervolgens maandenlang niet meer aan te raken? Ja, ook dat willen we. Zijn er goede en slechte verliezers. Scrabble met Aaf is trouwens al vijfendertig jaar voor niemand leuk. Het is net zoiets als schaken met Stephen Hawking. Nutteloos en ondermijnend. Je verliest altijd. Klusgerelateerde tips waar je echt wat aan hebt, The Joy Of Stiekem Trakteren, een spel met pinda’s en dobbelstenen: gelukkig is er in deze duistere tijden nog een hoop troost te vinden. In de cultuurtipmand wonen mensen klein en laten je vol trots zijn hoe fijn dat kan zijn. Ook zwaait er iemand 27 jaar lang naar haar oude vader en moeder. Ze zullen niet altijd terugzwaaien.

Monchhichi

Met een ventilator waar Hans Klok nog een puntje aan kan zuigen, gingen we live met publiek. De jingles ontbraken, maar zangtalent Marc gelukkig niet. We doken in de oude doos, die verrassend actueel bleek te zijn. Nu heet het harige fenomeen Labubu en oogt het grimmig en afstandelijk. Terwijl de Monchhichi uit de jaren 70 juist zorgde voor een onweerstaanbare drang om het beestje goed te verzorgen. Het kleine hoofdje, de grote ogen en de pluizige haartjes – het roept een sleutelprikkel op. Aaf zat diep in haar obsessie rondom een ontluikende relatie en daar baalde ze ook wel van. Lies ontdekte dat ze een menselijke Swiffer is en daardoor veel onnodige items tot zich toetrekt. Toch onhandig als je net op zoek bent naar dat ene kleine sleuteltje. We houden moed dankzij een handige lifehack in het openbaar vervoer. En Lies schuift er stiekem toch twee cultuurtips doorheen, hoewel dat van tevoren niet was afgesproken.