Zdrowy rozsądek

Czy show-biznes czyli aktorzy, piosenkarze itd. powinni się mieszać do polityki? Jaki to może mieć wpływ na ich PR oraz jak to się ma do sofizmatu argumentum ad verecundiam? Zapraszam do wysłuchania tej krótkiej audycji.

Wraz z Bartoszem Adamiakiem z Preppers Podcast dyskutujemy na temat Globalnego ocieplenia. Ten problem jest nazywany często “globalnym ociepleniem” lub “zmianą klimatu”, ale ponieważ klimat sam się zmienia należy dodać słowa “spowodowana przez człowieka”. Tak więc pełna nazwa problemu to “zmiana klimatu spowodowana przez człowieka”. Według niektórych wyliczeń 97% klimatologów jest zgodnych, że na tą zmianę klimatu miał wpływ czowiek. W czym jednak naukowcy nie są zgodni to kwestia tego w jakim stopniu ludzie są odpowiedzialni za wzrost temperatury. Inaczej mówiąc świat nauki wcale nie jest zgodny we wszystkim w kwestii zmiany klimatu. Mimo, że żaden z nas nie jest specjalistą kwestia “globalnego ocieplenia” stała się tematem kampanii politycznych i nikt nie może uciec przed zajęciem stanowiska w tej sprawie. Dlatego mimo tego, że nie jesteśmy specjalistami jesteśmy niejako zmuszeni do przyjrzenia się problemowi i zajęcia stanowiska w jego kwestii. Polityków wspierają grupy interesu, które lobbują. Do najbogatszych na świecie firm należą te zbudowane na paliwach kopalnych. W ich interesie leży negowanie “globalnego ocieplenia”. Jeżeli chodzi o politykę np. w USA. Poprzedni prezydent Obama zgadzał się z tym, że ostanie zmiany klimatyczne są spowodowane przez człowieka. Był on przeciwny energii z paliw kopalnych i promował “zieloną” energię. Obecny prezydent USA czyli Trump idzie w odwrotnym kierunku. Odrzucił porozumienie paryskie, ponownie pootwierał kopalnie itd. W Polsce podział na lewą i prawą stronę sceny politycznej wygląda dość podobnie. W Polsce odbył się w 2018 roku COP24 czyli szczyt klimatyczny (Konferencja Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu, Katowice 2018). W jednym z ostatni numerów tygodnika Do Rzeczy (nr 29 z 2019) ukazał się artykuł: “Kłamstwo klimatyczne. Czy emisja CO2 ma wpływ na wzrost temperatur?” Decyzje o ochronie środowiska podejmowane przez polityków często oznaczają utratę miejsc pracy oraz większe podatki. Sofizmaty używane przez jedną bądź obie strony tej debaty. Argumentum ad hominem (nazywanie przeciwników “deniers”, przyrównywanie sceptyków do wierzących w płaską ziemię). Post hoc ergo propter hoc (po, a więc z powodu - rewolucja przemysłowa poprzedziła wzrost temperatury, a więc jest odpowiedzialna za ten wzrost). Argumentum in terrorem (odwołanie się do strachu - możliwa katastrofa jest tak straszna, że lepiej coś zróbmy) Argumentum ad ignorantiam (argument odwołujący się do niewiedzy). Fallacy fallacy - czyli uznawania, że użycie sofizmatu dowodzi, że przeciwnik nie ma racji. W debacie o wpływie człowieka na zmiany klimatyczne występuje pięć punktów: 1. Czy klimat się zmienia? 2. Czy człowiek jest powodem tych zmian? 3. Czy te zmiany są złe?0 4. Czy da się coś zrobić? 5. Jak każdy z nas może się przygotować? Część zmian np. wzrost CO2 ma dobry wpływ na roślinność. Jednak inne zmiany nie są już tak porządane, np. wzrost zasolenia wody, susze itd. Czy możemy coś zrobić oraz ile to będzie kosztować? Sąsiedzi Polski - Niemcy pozbyli się elektrowni atomowych i teraz energia tam podrożała. Nasza dyskusja zaczęła się od dyskusji na Facebooku, a skończyła nagraniem odcinka. Platfomy społeczne raczej nie nadają się do takich głębokich dyskusji. Wręcz przeciwnie często są źródłem hejtu. https://www.spreaker.com/user/bilberry/zr78-hejt Moim rozmówcą był: Bartosz Adamiak Preppers Podcast https://prepperspodcast.pl/

Pigmalion był królem Cypru, który zakochał się w posągu kobiety. Modlił się do Afrodyty, która ożywiła posąg. George Bernarda Shaw napisał sztukę, w której profesor uczy biedną kwiaciarkę poprwnej wymowy, w wyniku czego dziewczyna zostaje potraktowana przez śmietankę towarzyską jako arystokratka. Czym jednak jest efekt Pigmaliona? Efekt Pigmaliona to samospełniające się proroctwo. Np. wiara nauczyciela w zdolności ucznia sprawia, że uczeń bardziej się stara, przez co nauczyciel się bardziej upewnia w tym, że uczeń jest zdolny. Ten sam efekt działa w drugą stronę. Gdy nauczyciel nie wierzy w ucznia, ten przestaje się starać, co jeszcze bardziej upewnia nauczyciela, że z tego ucznia nic nie będzie. Efekt Pigmaliona jest podobny do efektu Rosenthala. Jednak ten ostatni efekt to efekt wpływu wiary eksperymentatora w wynik eksperymentu. Aby przeciwdziałać efektowi Rosenthala stosuje się podwójnie ślepą próbę w testowaniu. Efekt Pigmaliona to efekt pierwszego wrażenia, które na kimś robimy. Jeżeli wrażenie było złe to trzeba się napracować aby to zmienić.

Whataboutism nie ma chyba dobrej polskiej nazwy. Nazwa angielska “whataboutism” pochodzi od wyrażenia “What about…”, które można przetłumaczyć jako “A co z…”. Jest to zabieg stosowany w dyskusji w odpowiedzi na zarzut. W skrócie whataboutizm to oskarżenie oponenta w dyskusji o hipokryzję. Ten argument był często stosowany przez Rosjan podczas zimnej wojny. Np. na zarzut o atak na Afganistan odpowiadali, a co z Wietnamem i Koreą. Rosjanie niejako mówili: jak śmiecie oskarżać nas o inwazję na Afganistan, przecież wy też walczyliście w Wietnamie i Korei. Ta technika jest też używana w polityce. Posłużę się tutaj przykładem z polityki Stanów Zjednoczonych. Jest to na tyle daleka dla Polaków polityka, że chyba nikt nie jest w nią zaangażowany uczuciowo, a więc będzie mógł słuchać bez nerwów. Z drugiej strony Stany Zjednoczone są na tyle ważne, że prawie każdy coś wie na temat tego co się tam dzieje. Tego typu techniki stosowały obie strony podczas kampanii prezydenckiej w USA w 2016 roku. W tym celu wyszukano wszystkie brudy na obu polityków Clinton i Trumpa, a potem ujawniano je podczas kampanii. Brudy na Hillary Clinton miały trochę cięższy kaliber, afery Whitegate, Benghazi czy najmłodsza sprawa skasowanych emaili pogrążyła niedoszłą panią prezydentową. Donald Trump więc zastosował tą technikę z sukcesem. Gdy wyszły na jaw taśmy, Trump nie bronił się, ale atakował Clinton stosując whataboutism. Ta technika odwraca uwagę od zarzutów ciążących na nim, a przenosi uwagę na przeciwnika, w tamtym wypadku na Clinton. Whataboutism nie jest jednak sofizmatem albo błędem logicznym. Jest po prostu zarzutem o hipokryzję. Donald Trump stosuje tą technikę także obecnie. Gdy np. jest oskarżany przez media wspierające partie demokratyczne o złe traktowanie nielegalnych imigrantów na granicy z Meksykiem, np. o oddzielanie dzieci od rodziców zawsze przypomina, że to samo robił Barak Obama. Inaczej mówiąc Trump nie zaprzecza, że takie rzeczy się dzieją na granicy. Wskazuje na to, że to samo robił Obama, a atakujące go gazety pokazują hipokryzję atakując Trumpa, bo przecież Obama robił to samo. Czy więc Whataboutizm jest błędem logicznym? Niekoniecznie. Nie każdy whataboutizm to błąd logiczny. Jest to zabieg odwracający uwagę od siebie i przenoszący go na przeciwnika. W skrócie jest to oskarżenie o hipokryzję. Przypomina to trochę słowa Jezusa, który powiedział: “Kto jest bez winy, niech pierwszy rzuci kamieniem”. Inaczej mówiąc gdy kogoś oskarżasz, prawdopodobnie sam masz coś na sumieniu. Oczywiście waga tych rzeczy najprawdopodobniej nie jest taka sama. Np. oskarżasz przestępcę o rozbój, a on ci wytyka, że przeszedłeś kiedyś ulicę na czerwonym świetle. Takie użycie Whataboutismu jest błędem logicznym, bo waga rozboju nijak się ma do drobnego wykroczenia. Tak więc Whataboutism jest błędem logicznym gdy waga zarzutów jest różna, ale jest oskarżeniem o hipokryzję gdy waga zarzutów jest podobna. Np. Putin broniący się przed zarzutami o aneksję Krymu złym traktowaniem Murzynów w USA stosuje sofizmat, bo aneksja Krymu jest dużo gorszą rzeczą. Gdy jednak Donald Trump odpowiada na zarzuty złego traktowania nielegalnych imigrantów na granicy z Meksykiem, że to samo działo się w czasach Obamy to nie jest to sofizmat. Co więc robić gdy spotkasz się z whataboutismem w dyskusji. Po pierwsze musisz wiedzieć, że jest to naturalny odruch. Gdy oskarżasz kogoś o złą rzecz. Albo oskarżasz organizację do której należy to włącza się wtedy odruch obronny i ludzie zaczną zaprzeczać, a jak nie da się zaprzeczyć to zaatakują twierdząc, że ty albo twoja organizacja robicie to samo. Odchodząc od polityki. Np. masz Androida i przeczytałeś o ostatnich problemach z iPhonami - mówisz o tym koledze mającego telefon z jabłuszkiem. Nie może on zaprzeczyć, że są problemy. Co więc zrobi - zaatakuje cię stosując whataboutism czyli powie, że Androidy też mają problemy. Inaczej mówiąc ty jesteś hipokrytą, bo zarzucasz coś iPhone’om, a używasz Androida, który też ma swoje wady.

Problem XY to próba walki z symptomami zamiast ze źródłem problemu. To walka z problemem zastępczym zamiast z tym prawdziwym. To zafiksowanie się na rozwiązaniu zamiast najpierw sprawdzić co jest źródłem problemu. Przykładem jest proszenie mechanika, aby wymienił nam żarówkę w samochodzie, a tymczasem problemem jest bezpiecznik. Inny przykład to dolewanie wody do dziurawego wiadra. Gdy prosimy kogoś o pomoc w napompowaniu materacu, który jest dziurawy przekazujemy informację, że potrzebna nam jest pomoc tylko w napompowaniu materacu, a tak naprawdę potrzebujemy pomocy w zaklejeniu dziury. W IT problem XY może pochodzić od klienta, albo od samego programisty. Wynika to często z braku czasu albo z sofizmatu kosztów utopionych. Ten temat omówiłem w odcinku 46 https://www.spreaker.com/user/bilberry/zr46-koszty-utopione Jak walczyć? Gdy idziemy do specjalisty lepiej nie sugerować mu co jest problemem, ale przedstawić całą sytuację i poprosić jego, specjalistę, o diagnozę i rozwiązanie. Np. pacjent zwraca się do terapełty z bolącym kolanem i prosi o ćwiczenia na ten problem. Dobry specjalista postara się wykryć dlaczego doszło do tego bólu i postara się usunąć przyczynę. Więcej na temat Problemu XY możesz przeczytać na blogu Kamila https://blog.lelonek.me/how-to-solve-an-xy-problem-8ff54765cf79 Linki do strony Kamila Lelonka https://blog.lelonek.me/ https://biohacking.lelonek.me/