Zelfspodcast

Dat de wereld al tijden in brand wordt gezet door (pyro)manische maniakken, was lange tijd vanaf een hoge, en veilige berg te bekijken, met een afstandsbediening in je hand. Als het te heftig werd, kon je zo wegzappen naar iets luchtigers. Dat comfort begint echter scheuren te vertonen. Enschede is dankzij klimaatverandering letterlijk het afvoerputje van Nederland, in Wijk aan Zee lopen kleuters rond met TATA-lollies en zwarte snottebellen, en op onze geliefde Zuidas zwichten zelfs onze advocaten voor Blackmail-Donald. Én als kers op de brandende taart worden emancipatie en feminisme letterlijk en figuurlijk naar de maan geschoten: zes talentvolle vrouwelijke astronauten moesten hun raketstoel opgeven voor opgeblazen botoxpoppen met gesponsord ondergoed vol CO2. Wat zullen er veel kleine meisjes nu dromen van een vlucht naar de maan, om te kunnen ontsnappen aan deze gekte om ons heen.

De één beunde deze week in Kroatië, de ander bromde in Nederland, twee wannabe-boomerhanden op één buik. De een stukend en al, de ander vanuit de camper, blaffend naar getatoeëerde strandgangers die naar goedkope zonnebrand ruiken. Lekker boomen dus. Totdat Sander, druipend van het zweet boven een kruiswoordpuzzel, plots de vraag kreeg van een Kroatische collega-tegellegger: “Waarom werk jij eigenlijk zo hard?” Die vraag hakte er even in en zorgde voor twee realisatiemomenten: ze mogen dan wel verschijnselen vertonen, stiekem zijn ze nog zo fris als een volgeladen e-bike. Aansluiting bij de grijze garde? Geen sprake van. Daarvoor buffelen ze nog te veel en schreeuwen ze nog te hard. Maar mocht het ooit tóch gaan kriebelen, dat gevoel om oud, vergeten en overbodig te zijn, dan ligt plan B klaar. Lekker naar praatcafé Scheetsema, samen zaniken over windmolens en nek-tatoeages tot de ander voorover dondert in z’n bak geschifte kefir. Alsof er nooit iets veranderd is.

Decennialang ontkwamen Haagse politici niet aan Wouke van Scherrenburg met haar snijdende vragen en loepzuivere observaties. Gevreesd én geliefd, een zeldzame combinatie die ze tot de dag van vandaag moeiteloos draagt. In haar terugblik passeren een faxende Wilders en een vernieuwende Fortuyn met wie ze een haat-liefde verhouding had. Een ijzeren gordijntje hier, een cuba-crisisje daar, dat waren volgens onze vriendin nog de kersen op een lugubere vlaai, kinderspel vergeleken met de geopolitieke lavacake van nu. Het is dan ook naïef om te denken dat onze kinderen het beter zullen hebben. Want naast de geopolitiek is het Binnenhof inmiddels verworden tot een schoolplein, compleet met pestkoppen, meelopers en veel geschreeuw zonder inhoud. Toch blijft ze kijken. Met dezelfde scherpte, maar met meer bezorgdheid. Want gelukkig is Wouke er nog altijd, klaar om het schoolplein weer even stil te krijgen. Of op z’n minst het geroezemoes te duiden en te laten zien wie er nog een beetje op let in de klas. Met Priority van Ziggo zit je altijd goed! Van extra cadeaus tot leuke uitjes, via de Vodafone & Ziggo app kan je direct het aanbod zien en verzilveren. Ideaal!

Sommige mannen proberen de wereld vakkundig te mollen. Van Kroatische tegelleggers en Zuid-Afrikaanse beursboeven tot Amerikaanse nepnieuwstirannen. Gelukkig proberen vrouwen ‘m weer op te lappen. Klimaatprinsessen, waarheidsmodellen en andere wondervrouwen die met ducttape en nuance de boel bij elkaar houden. Behalve Caroline. Die besloot deze week satire met ironie te bestrijden door met volle overtuiging de klassieke bullshittheorie toe te passen. In een poging tot “intellectuele verdwazing” riep ze in een filmpje dat stikstof niet bestaat, want je ziet het niet. Met die logica bestaan wifi, zuurstof en gezond verstand waarschijnlijk ook niet meer. Ze speelt het slim: zich van de domme houden is het nieuwe debatteren. Als ze die arme, overspannen pinguïns op Antarctica op dezelfde manier gerust zou stellen dat de importheffingen jegens hen ook slechts lucht zijn, zaten zij nu niet zwetend in hun iglo naar een smeltende aandelenportefeuille te staren

Techmiljonair Bryan Johnson is de belichaming van de obsessie met onsterfelijkheid. Jaarlijks pompt hij miljoenen in supplementen, pillen en bizarre protocollen om zijn lichaam eeuwig jong te houden. Wat begon als een ambitieuze gezondheidsmissie is verworden tot een tragisch zelfexperiment. Johnson is het perfecte icoon van onze tijd: een tijd waarin influencers ons overtuigen dat je met een handvol capsules het leven aankan, terwijl je er werkelijk glazen ogen en houten nieren van krijgt. Ondertussen barst het van de wannabe dropship-miljonairs die vanuit Dubai prediken over succes. Deze hype-gedreven werkelijkheid lijken de waarheid te ontlopen, de wetenschap te betwisten en te belanden in een wereld van Pipo-pillen, dropshit-droombanen en rellende Rolexen bij AZC’s. Is het eigenlijk wel een slimme gedachte als wij onsterfelijk te willen worden op deze influencerplaneet?