Mama heeft auw

De podcast eindigde nogal abrupt. In deze aflevering kijk ik terug op wat er in die anderhalf jaar gebeurd is. En heb ik een oude opname bijgevoegd die niet eerder te horen was. En ja. Dit is echt de laatste nu :) Als je wilt weten hoe de komende jaren verlopen zul je me in het echt moeten opzoeken. Voel je welkom!

Dit is de laatste podcast. Tijdens het opnemen voel ik ineens dat het klaar is. Dat het goed is zo. En hoe symbolisch dat deze aflevering komt op de laatste dag van de week van de Schildklier. Ik vertel je over mijn eerste keer spreken. En dat ik hoop dat ik dat nog veel vaker mag doen. Ik bedank jullie allemaal. Het was bijzonder fijn om dit stomme jaar samen met jullie te mogen doen. Het gaf me steun, hoop en kracht. Dus voor de aller laatste keer: Dankjewel voor het luisteren.

Je beseffen dat je nog niet beter bent is nooit fijn. En weten dat het ook nog een tijdje gaat duren, dat is helemaal niet fijn. In deze aflevering zit veel emotie, maar ik switch ook weer naar de praktische modus om de boel op te lossen. Een bekend patroon dat ik intussen zelf goed herken, nu nog leren om die emoties meer de ruimte te geven.

We hebben de uitslag van de scans gekregen. Hierop is te zien of er nog kanker aanwezig is in mijn lijf, of er uitzaaiingen zijn. Het nieuws dat we krijgen maakt me nog niet blij. Hoewel ik zelf ook niet snap waarom.

Na een paar vrolijke afleveringen waarin de mogelijkheden eindeloos lijken, kom ik hier weer de grens tegen. De grens van mijn eigen kunnen. En die grens doet me zeer. Het raakt me dat ik nog niet kan wat ik kon. En ik hou mezelf zo druk mogelijk om niet zenuwachtig te kunnen worden voor de uitslag van mijn scan.