Aaf en Lies pakken door

Met een ventilator waar Hans Klok nog een puntje aan kan zuigen, gingen we live met publiek. De jingles ontbraken, maar zangtalent Marc gelukkig niet. We doken in de oude doos, die verrassend actueel bleek te zijn. Nu heet het harige fenomeen Labubu en oogt het grimmig en afstandelijk. Terwijl de Monchhichi uit de jaren 70 juist zorgde voor een onweerstaanbare drang om het beestje goed te verzorgen. Het kleine hoofdje, de grote ogen en de pluizige haartjes – het roept een sleutelprikkel op. Aaf zat diep in haar obsessie rondom een ontluikende relatie en daar baalde ze ook wel van. Lies ontdekte dat ze een menselijke Swiffer is en daardoor veel onnodige items tot zich toetrekt. Toch onhandig als je net op zoek bent naar dat ene kleine sleuteltje. We houden moed dankzij een handige lifehack in het openbaar vervoer. En Lies schuift er stiekem toch twee cultuurtips doorheen, hoewel dat van tevoren niet was afgesproken.

Het is tijd voor een nieuwe KultuurKlup! We bespreken deze week de serie Too Much van Lena Dunham (van de geweldige serie Girls), waarin alles net te veel is, en toch precies goed. Een ode aan mensen met mankementen, aan mensen die elkaar gewoon goed liefhebben, aan mensen die beter proberen te zijn dan in hun vorige relatie, en aan de verschillende werelden waar je als volwassene tussendoor laveert. Aaf heeft de laatste aflevering nog niet gezien, want Netflix, en vooral de afstandsbediening, won het van haar. We hebben een biologische follow-up op het fenomeen hakken. We hebben het over pubers die midden in de nacht je tent binnenkomen en in stilte gaan Qwixxen, en over het inzicht dat sommige mensen altijd Peter Pan zijn gebleven. En de praktische Houd Moed van deze week? Als je geen zin hebt om weken achter elkaar een spreekwoordelijke pleister eraf te trekken, luister dan vooral even naar de tip van Lies.

De oude doos gaat deze week open en wat piept daaruit? De punt van een hoge hak. De rode zolen van Louboutin, de pumps, de stiletto’s, de sleehak en de plateauzool. Niets bleef onaangetrokken. Alles hebben we gedragen. Wat hebben we geleden en lijden we soms nog steeds. Hoe kan iets dat zo pijnlijk is, zo stereotyperend en vooral zo onhandig, zo’n aantrekkingskracht uitoefenen? Een ding is zeker: mensen die zeggen dat Manolo Blahniks net zo lekker zitten als een sneaker, liegen dat ze barsten. Een beter voorbeeld van het Stockholm-syndroom is er niet. Aaf loopt, op makkelijk schoeisel, dat wel, voor haar kinderen uit. Een week later loopt ze zo langzaam mogelijk met minimal music op haar oortjes een bospad af. Het is een zomer van extremen. Lies verdwaalt op Marktplaats in een oerwoud van damesfietsen en pleit voor meer erotiek met sokken aan. In de cultuurtipmand zitten voorts Nederlandse animaties en iemand die wel wil beschouwen, maar niet wil beleven. Maarten Visser in het Eye Filmmuseum Amsterdam: https://youtu.be/uVUnjLGiXww?si=tlygFvrse0M7lob6

Of Aaf een mooi mens is geweest zal nog even een cliffhanger blijven tot de volgende aflevering. Het antwoord hangt af van een ansichtkaart en het juiste moment om die op de post te doen. Verder ontstond er lichte spanning rond het eten, die eigenlijk puur voortkomt uit het feit dat Lies haar eten graag warm zou willen eten. Niet: “even dit potje afmaken”, niet: “nog één minuut”, maar: nu. Het blijft een gevoelig onderwerp. In de Kultuurklup wordt deze week Lanzarote van Michel Houellebecq gelezen. Of dat met plezier is gedaan, moet nog even over worden nagedacht. Er worden ook vraagtekens gezet bij personages Pam en Barbera die lesbisch zijn, maar ook plotsklaps geïnteresseerd in het onderstel van de hoofdpersonage, die Michel toch… En dan heb je ook nog die vreemde Rudie. De boze witte mannen die rond 2000 nog het middelpunt van alles leken, lijken tegenwoordig wat makkelijker afgeschilderd te kunnen worden als zielige, eenzame figuren. Gelukkig maar. De niet-praktische-praktische tips deze week komen uit de lievelingsrubriek Houd Moed, waarin het aanrecht dienstdoet als strijkplank en de grens tussen huishoudelijke vindingrijkheid en regelrechte waanzin volgens Lies flinterdun blijkt te zijn.

Allebei hadden we wat problemen omtrent verstaanbaarheid deze week. Aaf kwam in een akoestische bermudadriehoek terecht tijdens een etentje en hield niet op er duidelijk gearticuleerd over te klagen, Lies was juist veel te verstaanbaar en zei dingen die niet gehoord mochten worden. Niet mooi. Allebei niet mooi. Mooi zijn we nog steeds best van buiten, maar nagefloten worden is iets uit de oude doos. 0,0 % spanning hebben met mediterrane mannen kan best heel verfrissend zijn. Het is wennen voor Lies, maar op positieve manier. Niemand knijpt meer ongevraagd in Aafs kont en dat is gewoon fijn. Kontknijpen is nou bij uitstek een consent-kwestie en je ertegen wapenen in het uitgaansleven vraagt veel energie. Hou ermee op, vieze opdringerige types! Elegant en waardig omgaan met afwijzing is iets wat op elke school moet worden geleerd. Men neme na een afwijzing de hoed af, knikken kort en gaat door met diens leven. Het verlangen om op het strand te liggen naast een rieten tipmand vol boeken voor de zomer speelt hevig op en dat gaan we dan ook doen. Yamas.