PODCAST με τον Σταύρο Θεοδωράκη

«Γιατί γελάτε δυνατά;», ρώτησα τον Κωνσταντίνο Τζούμα. «Ναι, πολύ συχνά γελάω δυνατά, έχεις δίκιο. Ποιος ξέρει τι ξορκίζω. Ίσως γιατί θέλω να παρασύρω και τους άλλους να γελάσουν κι αυτοί». Μετά μιλήσαμε για τον γάμο του στην Νέα Υόρκη. «Είχε πλάκα. Στο δημαρχείο της Νέας Υόρκης ντυμένοι στα λευκά και βγαίνοντας έξω πέσαμε πάνω σε μία διαδήλωση νοσοκόμων. Λευκά και αυτοί. Ε είχε πολλή πλάκα!». Για τη μοναξιά του. «Θέλω να βγαίνω από το ντους χωρίς να σκουπίζομαι και να μην φωνάζει κάποιος ΄΄θα γεμίσεις το σπίτι νερά΄΄, ΄΄μη - μη θα βρέξεις τα σεντόνια’’». Για την πρώτη περιπέτεια του με τον καρκίνο: «Τι ζωή θα ήταν αυτή χωρίς μια σοβαρή ασθένεια. Για να αισθανθείς ότι επιβίωσες κιόλας».  Για τον πόνο: «Μπαινόβγαινα για κανένα τετράμηνο στον Ευαγγελισμό για χημειοθεραπείες, παρακεντήσεις κλπ. ΄΄Πονάτε;΄΄ με ρωτούσαν. ΄΄Και να πονάω θα στο δείξω;΄΄». Για το γυναικείο σώμα: «Το κόκαλο των ώμων μ’ αρέσει πάρα πολύ, γιατί πέφτουν πολύ ωραία τα ρούχα επάνω του». Για το αντρικά ρούχα. «Το τζάκετ του ταυρομάχου είναι από τα πιο γοητευτικά αντρικά ρούχα που έχω δει ποτέ μου». Για τα ανεκπλήρωτα όνειρα: «Ήθελα να ιππεύσω άλογα. Όπως στο σινεμά. Με μπότες και σπιρούνια. Και να με πηγαίνει μέχρι την κρεβατοκάμαρα». Και κάπου εκεί ρώτησα τον Κωνσταντίνο Τζούμα – άγνωστο γιατί – πώς θέλει να είναι η κηδεία του. «Θα είχε πλάκα ένα τραγούδι του  Ντύλαν», μου απαντά. «΄΄Knockin’ on Heaven’s Door΄΄. Και μετά σκέφτηκα… τι σημασία έχει βρε, αφού δεν πρόκειται να το χαρείς, μήπως θα το πάρεις χαμπάρι; Εδώ δεν έχω πάρει χαμπάρι – Σταύρο μου - πώς πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια. Δηλαδή καμιά φορά σκέφτομαι ΄΄είναι δυνατόν΄΄; ΄΄Έλα ρε συ΄΄! Ο χρόνος είναι πολύ περίεργο πράγμα. Διότι, δεν φτάνει που είναι δική μας εφεύρεση, μας καταπιέζει κιόλας. Αυτό πάλι, τι σου λέει ας πούμε. Ο χρόνος…». Κάπου εκεί τέλειωσε η βόλτα μου με τον Κωνσταντίνο Τζούμα εκείνο το φθινόπωρο του 2007.  Τελευταία φορά που τον είδα ήταν πριν λίγες μέρες στην ανηφόρα του Λυκαβηττού. Φορούσε πάλι λευκά. Κάτι ανάμεσα σε πιτζάμες και φόρμες. Στηριζόταν στον τοίχο και με μικρά μικρά βήματα πλησίαζε την Σκουφά. Να περάσει απέναντι και να καθίσει στην αγαπημένη του ψάθινη πολυθρόνα του Φίλιον.  Και ναι, τώρα που το σκέφτομαι ξανά, ήταν και ο Ντύλαν εκεί. Με την κιθάρα του να του τραγουδά…

Οι νεκροί στην Ελλάδα χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Οι νεκροί οι δικοί μας, οι νεκροί των άλλων και οι αταξινόμητοι νεκροί. Για τους δικούς μας θα φωνάξουμε εμείς. Για τους νεκρούς των άλλων θα φωνάξουν οι άλλοι. Και για τους αταξινόμητους νεκρούς - τους αδέσποτους και ανένταχτοyς - δεν θα φωνάξει κανείς. Μείνε λοιπόν στην αφάνεια, νεκρέ της Μαρφίν. Το κλάμα μας μπορεί να είναι καθημερινό για κάθε κατατρεγμένο αυτής της γης, αλλά για σένα δεν περισσεύει. Ο Σταύρος Θεοδωράκης σε ένα επετειακό επεισόδιο για το δράμα που συμπλήρωσε θλιβερή επέτειο 12 χρόνων.

Δεν ξέρω γιατί οι νεαροί Γάλλοι, αγαπούν τόσο να ζωγραφίζουν μουστάκια. Στις ελάχιστες αφίσες που θα δεις στο Παρίσι η Λεπέν έχει τσιγκελωτό μουστάκι, τσαρικής μάλλον αισθητικής, και ο Μακρόν ένα μικρό μύστακα που δίνει μια εσάνς αυταρχισμού στο καλοδουλεμένο προεδρικό πορτραίτο. Οι εικαστικές παρεμβάσεις όμως των νέων με τους μαρκαδόρους στις αφίσες της Λεπέν δεν σταματούν εδώ. Η λέξη που συνοδεύει το πρόσωπό της είναι: «Πούτιν», πότε με αγκυλωτό σταυρό και πότε με σφυροδρέπανο. Ένα podcast του Σταύρου Θεοδωράκη από το Παρίσι, λίγες μέρες πριν τον β' γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών.

Πως σταματάει ένας πόλεμος; Ή για να το πούμε διαφορετικά πως σταματάς τον νταή Πούτιν που μετέτρεψε μια συνοριακή διαφορά – από αυτές που υπάρχουν εκατοντάδες στον κόσμο – σε έναν κανονικό πόλεμο. Με ισοπεδωμένες πόλεις, χιλιάδες νεκρούς – και Ουκρανούς και Ρώσους - και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες… Ο Σταύρος Θεοδωράκης με ένα αλληγορικό κείμενο παρεμβαίνει στην συζήτηση των ημερών: Τραγουδάμε για την ειρήνη, γενικώς και αορίστως, ή τραγουδάμε για να καταδικάσουμε την εισβολή και να συμπαρασταθούμε στα θύματα της;

Είναι λοιπόν και ο Τζόκοβιτς ένας ψεκασμένος αρνητής; Και τι είναι αυτό που «τρελαίνει» τους υπεραθλητές; Η δόξα ή το χρήμα; Ο Σταύρος Θεοδωράκης υποστηρίζει ότι οι ζητωκραυγές και τα εκατομμύρια δημιουργούν σε κάποιους την ψευδαίσθηση ότι είναι Θεοί. Και τους σπρώχνουν να παραβιάζουν τους κανόνες των «θνητών» για να επιβεβαιώσουν την θεότητα τους.