Zelfspodcast

Het was een week waarin een dappere groep mensen besloot op te staan uit solidariteit met Oekraïne en tegen het groeiende rechtse en fascistische dreigement, dat niet alleen uit Rusland en de VS komt, maar ook uit onze eigen gelederen sijpelt. Maar na Sanders’ aanmoediging om ook de straat op te gaan, vloog de vlam in de verkeerde pan. Zijn marketingadvies, doelend op een krakerige poster die rook naar shag en Duitse herders, schoot in het verkeerde keelgat, wat leidde tot irritatie op links in plaats van samenwerking. Toch gaat het om een groter probleem dan een slechte poster of een gekrenkt ego. Want hoe kan het dat hier iedereen met lood in de schoenen een demonstratie overweegt, terwijl er in Duitsland honderdduizenden wél de straat op gaan? Dáár begrijpen ze dat je niet alleen online je woede kunt uiten, maar dat fysieke aanwezigheid telt. Nederlanders daarentegen? We zijn luie, verwende patatliberalen. Geen zin. Te veel gedoe. En dus ontstond er een totaal onnodige interne soap: Sander versus de krakers. Terwijl eng-rechts in een deuk ligt, ruziën wij over het imago van een poster. Maar laten we eerlijk zijn: protesteren moet weer sexy worden. Geen stoffige strijdliederen, maar een strakke boodschap en een menigte die iedereen vertegenwoordigt. Gelukkig is er op 22 maart een herkansing om, net als in 1981, weer massaal van ons te laten horen tegen onrecht. Van de matcha-meisjes tot hippies, kraker of kakker, sigaren of shag: samen de straat op en een vuist maken voor Oekraïne en tegen deze enge gekken.

Kunst en cultuur zijn volgens Soundos El Ahmadi altijd als eerste die aan de beurt zijn wanneer verrechtsing oprukt. Geen toeval, maar strategie. Fascisten weten: cultuur opent hoofden, laat werelden kruisen en precies dát moet kapot. Een samenleving die elkaar begrijpt? Gevaarlijk. Want zodra mensen met elkaar praten, wordt haat lastiger te verkopen. Trump zag het ook en flikkerde diversiteitsbeleid zonder pardon de prullenbak in. Ongelijkheid en discriminatie? Ach, het was toch nooit een probleem. Wel dus. Want deze komiek werd weggestopt in een ‘uitverkochte’ bezemkast. Een zaal waar nog nooit een witte man op het podium stond. Ironisch, hoe het altijd één kant op werkt. De oplossing? Makkelijk. Kruip uit je bubbel, ga naar het theater. Laat je brein kraken op grappen die pijn doen, duwen, trekken. Niet om je te pesten, maar om je te scherpen.

Hoe hard Sander en Jaap ook proberen het er een keer níét over te hebben, zo hard doet Borderline-Donald zijn best om wél weer het nieuws te kapen. Dit keer met snoeiharde leugens over het heldhaftige Oekraïne en President Zelensky. Hij beticht ze van corruptie en dictatuur terwijl hij zelf achter de schermen koehandel speelt met Poetin alsof het een louche vastgoeddeal is. We moeten alvast creatief nadenken over welke ziekelijke onzin Trump, Poetin, Musk en Wilders nog uit kunnen broeden in het Grote Bully Café. Want de kans dat hun waanzin realiteit wordt, groeit met de dag. We moeten de complottheorieën bijna gaan geloven want de werkelijkheid is inmiddels krankzinniger dan de meest verknipte wappie-datingapp. Straks komt Trump die Oekraïense grondstoffen zelf nog ophalen in een Tesla Cybertruck met “Make Kiev Great Again” op zijn nummerbord, en wedden dat Knarry Madlener het prima zou vinden? Jezelf voorbereiden op de realiteit en denken aan je toekomst dus; demonstreren zondag 23 februari en alvast je kinderen drillend klaarstomen voor de dienstplicht.

Met tranen op de NAVO-top, donuts met Dilan en een trillende Rutte was het weer een roerige week. Zelfs als Musk druk is met zijn dertiende kind en Trump zijn toupet staat te verven, slagen de Amerikanen erin om ons aan het huilen te maken. De geschiedenis herhaalt zich, en opnieuw blijkt: een top in München brengt weinig goeds. Dit weekend waren het de puberale JD Vance en Pete Hegseth die ons hun waarheid, gevuld met leugens, zonder pardon in het gezicht smeten. We hebben te lang geloofd in de stabiliteit van de Amerikanen. Te veel vertrouwd op een proleterige bondgenoot die nu zijn ware aard toont. En op het moment dat onze leiders hun tanden moeten laten zien? Rutte staat erbij als een bedrogen echtgenoot met zijn bek vol tanden, terwijl Dilan ondertussen TikToks over donuts aan het maken is. De boodschap is duidelijk: Europa moet zelf aan de bak. Geen naïeve afhankelijkheid meer, maar investeren in onze eigen veiligheid. Dat betekent investeren in ons leger, in onze wapens, en als we Joop van den Ende mogen geloven, zelfs in onze eigen Publieke Omroep. Want als onze ‘dikke’ vrienden ons bedriegen, blijft er nog maar één optie over: op eigen Europese benen staan, vóór het te laat is.

Vandaag nemen Doortje en Perre de tent over. In hun podcast VSR bespreken ze vragen die je moderne leven nét iets ingewikkelder maken. Net als Sander en Jaap zijn ze rasechte millennialpodcasters: betrokken, filosofisch en net zelfbewust genoeg om dat gênant te vinden. Doortje gooit dan ook een luchtig onderwerp op tafel: de onverwachte stress bij mannen zodra de lang overdachte, met vriendinnen besproken en in theorie perfecte kinderwens opeens hardop wordt uitgesproken door hun partner. Opeens paniek. Paniek die bij dertigers kan uitmonden in het Peter Pan-syndroom. Gelukkig is daar geen sprake van voor de drie brave, eerlijke vaders in de studio, mannen met een keurig kloppende kinderwens. Zij denken zelfs na over een toekomstig uitje: een Brosectomievakantie. Lekker met een Pina Colada in een luxe hotel terwijl de knoop wordt doorgehakt. Letterlijk. En toch, die eeuwige millennialtwijfel blijft. Had Sander eigenlijk nog in een band gewild? Kriebelde er bij Perre nog DJ-ambities? En droomde Jaap stiekem nog van een carrière in Japan om zijn wilde haren definitief te verliezen? Het Peter Pan-syndroom blijft een bijzonder fenomeen. Kortom: een vruchtbare aflevering met een gerichte vraag van onze vriendin!