Aaf en Lies pakken door

‘Clowntjesvlees’, cornéd beef, de geur van aangebraden lappen op zaterdagochtend, een blikje leverpastei op kinderkamp, ouderwetse gehaktballen: eigenlijk mag en kan het allang niet meer, en we zijn deze aflevering dan ook benieuwd of we, terugkijkend in D’Oude Doos vol vlees, dit product nog kunnen waarderen. Aaf groeide in de Oude Vleestijd op als vegetariër, Lies bepaald niet, en dat tekent een mens toch wel. Los van onze vleesconsumptie: waren we een mooi mens deze week? Niet helemaal, en dat heeft onder andere te maken met expats die een hele zaal tot steenkolen-Engels spreken dwingen.

Een roze of een blauw stokje in je autootje stoppen en keihard doorrijden naar je pensioen. Onderweg draai je aan het regenboograd, krijg je brandschade, word je gechanteerd, of ontvang je een verlaat huwelijksgeschenk: we hebben het natuurlijk over Levensweg. Wat een spel. Ook in tijden waarin niemand meer een pensioen heeft zijn Bordspellen uit de Oude Doos nog steeds razend aantrekkelijk. Alleen, we willen wel met échte paarsroze briefjes onze hotels kopen en niet met een creditcard. We willen echte pionnetjes, echte dobbelstenen en echte legertjes om Kamsjatka echt mee aan te vallen. Willen we ook nog dat we drie uur bezig zijn, uitgeput het bord wegleggen voor morgen om het vervolgens maandenlang niet meer aan te raken? Ja, ook dat willen we. Zijn er goede en slechte verliezers. Scrabble met Aaf is trouwens al vijfendertig jaar voor niemand leuk. Het is net zoiets als schaken met Stephen Hawking. Nutteloos en ondermijnend. Je verliest altijd. Klusgerelateerde tips waar je echt wat aan hebt, The Joy Of Stiekem Trakteren, een spel met pinda’s en dobbelstenen: gelukkig is er in deze duistere tijden nog een hoop troost te vinden. In de cultuurtipmand wonen mensen klein en laten je vol trots zijn hoe fijn dat kan zijn. Ook zwaait er iemand 27 jaar lang naar haar oude vader en moeder. Ze zullen niet altijd terugzwaaien.

Met een ventilator waar Hans Klok nog een puntje aan kan zuigen, gingen we live met publiek. De jingles ontbraken, maar zangtalent Marc gelukkig niet. We doken in de oude doos, die verrassend actueel bleek te zijn. Nu heet het harige fenomeen Labubu en oogt het grimmig en afstandelijk. Terwijl de Monchhichi uit de jaren 70 juist zorgde voor een onweerstaanbare drang om het beestje goed te verzorgen. Het kleine hoofdje, de grote ogen en de pluizige haartjes – het roept een sleutelprikkel op. Aaf zat diep in haar obsessie rondom een ontluikende relatie en daar baalde ze ook wel van. Lies ontdekte dat ze een menselijke Swiffer is en daardoor veel onnodige items tot zich toetrekt. Toch onhandig als je net op zoek bent naar dat ene kleine sleuteltje. We houden moed dankzij een handige lifehack in het openbaar vervoer. En Lies schuift er stiekem toch twee cultuurtips doorheen, hoewel dat van tevoren niet was afgesproken.

Het is tijd voor een nieuwe KultuurKlup! We bespreken deze week de serie Too Much van Lena Dunham (van de geweldige serie Girls), waarin alles net te veel is, en toch precies goed. Een ode aan mensen met mankementen, aan mensen die elkaar gewoon goed liefhebben, aan mensen die beter proberen te zijn dan in hun vorige relatie, en aan de verschillende werelden waar je als volwassene tussendoor laveert. Aaf heeft de laatste aflevering nog niet gezien, want Netflix, en vooral de afstandsbediening, won het van haar. We hebben een biologische follow-up op het fenomeen hakken. We hebben het over pubers die midden in de nacht je tent binnenkomen en in stilte gaan Qwixxen, en over het inzicht dat sommige mensen altijd Peter Pan zijn gebleven. En de praktische Houd Moed van deze week? Als je geen zin hebt om weken achter elkaar een spreekwoordelijke pleister eraf te trekken, luister dan vooral even naar de tip van Lies.

De oude doos gaat deze week open en wat piept daaruit? De punt van een hoge hak. De rode zolen van Louboutin, de pumps, de stiletto’s, de sleehak en de plateauzool. Niets bleef onaangetrokken. Alles hebben we gedragen. Wat hebben we geleden en lijden we soms nog steeds. Hoe kan iets dat zo pijnlijk is, zo stereotyperend en vooral zo onhandig, zo’n aantrekkingskracht uitoefenen? Een ding is zeker: mensen die zeggen dat Manolo Blahniks net zo lekker zitten als een sneaker, liegen dat ze barsten. Een beter voorbeeld van het Stockholm-syndroom is er niet. Aaf loopt, op makkelijk schoeisel, dat wel, voor haar kinderen uit. Een week later loopt ze zo langzaam mogelijk met minimal music op haar oortjes een bospad af. Het is een zomer van extremen. Lies verdwaalt op Marktplaats in een oerwoud van damesfietsen en pleit voor meer erotiek met sokken aan. In de cultuurtipmand zitten voorts Nederlandse animaties en iemand die wel wil beschouwen, maar niet wil beleven. Maarten Visser in het Eye Filmmuseum Amsterdam: https://youtu.be/uVUnjLGiXww?si=tlygFvrse0M7lob6