Aaf en Lies pakken door

Maakt het uit dat dit onderwerp eigenlijk al in de jaren '70 ontstond? Wij vinden van niet, want deze strip draait ook om het leven in de jaren '90 van een gewokiseerde man en zijn familie. Een rode kat, een rode bank, een rode auto, een buurjongetje dat "Hoi Pipeloi!" roept bij binnenkomst en "Aju Paraplu!" bij vertrek. Huiselijker kan het bijna niet. Lies heeft prachtige herinneringen aan het Jan Kruis Museum, waar ze een mooie trofee kocht na een ontmoeting met de echte Jans en Karlijn. Aaf heeft deze aflevering haar spaarpot meegenomen, die altijd trouw op haar vensterbank staat. Verder vragen we ons af of Aaf een mooi mens was, omdat ze veel make-up opgesmeerd kreeg en al wist dat ze niets zou kopen. Lies stelt zich in deze aflevering bijzonder kwetsbaar op door een taboe-onderwerp aan te snijden: doen alsof je slaapt zodat je leuker wakker wordt voor de ander. De cultuurtips gaan over vervreemde omgangsvormen, een leven dat in puin ligt, leven op de manage en een extreem verliefd stel.

Het was het tussenstation tussen analoog winkelen en digitaal het hele internet afstruinen, TellSell en Amazing Discoveries, een uitvinding van de jaren negentig: loze spullen bestellen via je eigenste tv en telefoonlijn. De meest bizarre producten werden er massaal besteld, want het was zo makkelijk en zo nodig: een warme broek die een sauna vormde, een apparaat dat alle eitjes als een gek hardkookte, en natuurlijk de heilige graal: de Abdomenizer. Als Tonny Little het je aanprees, kocht je het automatisch. Aaf en Lies dan weer niet, maar ze hebben we levendige herinneringen aan de staat waarin je TellSell misschien net iets te lang kon kijken. En ook als puur entertainment was het een genre op zich. De cultuurtips zijn heerlijk, huiselijk en high art: van Martha Stewart tot een prachtig stuk en een al net zo bijzonder museum. Te Friesland. O, en waren we een mooi mens? Niet helemaal, maar dat heeft alles met het tiny house en een première-bijstaander te maken.

Na jaren van Pickwick zonder verdere smaken deed in de vroege jaren negentig ineens de spirituele thee zijn intrede. Thee met een spreuk erbij, of met een diepgaande vraag over de weg en de bestemming. Thee met een ingrediënt als valeriaan. Thee met een theedrinkende antropomorfe beer op de verpakking. Thee als een soort tarotkaart, maar dan drinkbaar. En natuurlijk waren ook Lies en Aaf daar gevoelig voor, die de nieuwe theeën van die tijd kochten van hun eerste zuur verdiende geld, of tentoonstelden op de vensterbank. Verder luiden de conclusies van de mooi mens-rubriek dat kleuters echt heel kleine hoofdjes hebben, en dat vochtaantrekkend snoep niet handig is om uit te delen met Sint Maarten. De cultuurbinge van deze week omvatte verslavingsproblematiek, een serie over smaak en zowaar ook Lies.

Een boze vijftiger op een tandem, die dwangmatig iedereen groet en alleen met een gehaktbal gunstig gestemd kon worden: Lies was een niet zo mooi mens deze week. Alle lof voor haar partner, die zich des te mooier gedroeg. Aaf heeft deze week ernstig last van fooi-twijfel. Laveren tussen generositeit en het handje op de knip wordt in dit cashloze tijdperk steeds moeilijker. Uit de Sagen en Legenden der Jaren 90: de wonderbaarlijke komst van het internet, oftewel het wereldwijde web. Je kunt het je nu moeilijk voorstellen, maar er waren tijden dat een fax versturen het summum was van technisch vernuft en communicatie. Alles werd anders hierna, voorgoed. De electronische post kwam, zag, en ging nooit meer weg. Je identiteit onderzoeken, laten zien en daar vorm aan geven: Twee cultuurtips die pleiten voor nieuwsgierigheid, eigenzinnigheid en kwetsbaarheid. In Maastricht loopt Aaf langs the Map of Days: de gedachten in het hoofd van Grayson Perry, vormgegeven als een kaart van een stad. Lies kijkt een docu over twee helden uit de comedywereld die hun vriendschap herdefiniëren nadat een van hen in transitie is gegaan.

Snoep en ijs, de licht cynische jongen achter de balie en dat verstopte kastje waar de porno stond: wat een instituut was de videotheek van weleer toch. Lekker een halve avond achterkanten van videobanden lezen, en dan naar huis met de Ultieme Keuze voor dat weekend. Over het verschil tussen dagfilms en weekfilms, indruk maken op de medewerker met je cultkeuze en verjaardagspartijtjes die geheel draaiden om een VHS-band. We raasden door musea, fabriceerden mislukte toetjes en leerde Rutger Hauer beter kennen middels een sympathieke docu. En nemen een belangrijk besluit: we hoeven de aan elkaar uitgeleende boeken niet terug.