Zelfspodcast

In het medialandschap waar satire langzaam wordt uitgefaseerd als gluten in een hippe lunchroom, maakt de NPO een scherpe ruk naar rechts. Plakshot? Weggevaagd. Bar Laat? Voorgoed gesloten, want Sofie Hilbrand moest van de buis. De boodschap is helder: alles wat niet netjes rechts van het midden zit, moet op het strafbankje. Links? Dat is volgens de nieuwe televisiewetgeving synoniem voor staatsgevaarlijk. Extreemrechts heeft de afstandsbediening inmiddels stevig in handen en zapt driftig door naar een toekomst waarin nuance verdacht is en kritische educatie een links complot. Ondertussen duikt tante Jaap op met zonnehoed én pen: correspondent Suriname. De vraag van de dag? Of de Surinaamse offshore olie een zegen is, of toch een vloek. In deze aflevering proberen wij, tussen het verdwijnen van satire en de opkomst van sponsorvriendelijke schijnobjectiviteit, te begrijpen: wie bepaalt wat wij zien en waarom lijkt dat zo verdacht veel op een politiek programma met ondertiteling van ONgefilterd Nederland?

Vandaag gaan we op zoek. Naar van alles, eigenlijk. Sanders wieltjes zijn zoek. Met duizend euro in de hand en hoop in het hart wacht hij op een luisteraar met de gouden tip! Want wie zijn wielen kwijt is, raakt soms ook een beetje de weg kwijt. Jaap daarentegen, heeft iets gevonden. Hij kwam via Doortjesmitshuizen tot de ontdekking komt dat Substack geen smeersel is, maar een plek waar verhalen en meningen een thuis vinden. Onze dank is groot! In Twente lijkt het noaberschap zoek te zijn. Een jongen van 24 stapt uit het leven omdat hij anders is dan de rest. Z’n leven lang gepest. Waarom? Voed uw kinderen op en gedraag u! In Zweden doen ze het anders. Kinderen gaan in hun jonge cruciale jaren al naar de voorschool. Hetzelfde als de opvang maar dan goed, zeg maar. Is het de sleutel, of slechts een geverfde deur naar dezelfde kamer? Ach ja. We blijven zoeken. Naar wieltjes. Naar warmte. Naar genegenheid. Naar een goed opvangsysteem.

Zoals jullie weten biedt de Zelfspodcast altijd een veilige ruimte waar nuance en openheid de toon zetten. Maar als Meike langskomt, opent legal-counselkantoor Reesema & Schimmelpenninck haar deuren maar weer eens. Wat komt er allemaal kijken wanneer een omstreden zaak wordt opgepikt en een eigen leven gaat leiden op sociale media? Kunnen boze menigtes van tiktokkende amateurjuristen en vrijwillige invalrechters oordelen wat ze willen, terwijl ze de feiten niet kennen? Het grote plein en het houten kistje hebben plaatsgemaakt voor rellende glasplaten en asociale netwerken. Gelukkig brengt Meike redelijkheid wanneer onze sterrenjuristen het even niet meer weten en het kantoor overuren draait. In de pauze droomt het drietal dan ook van een wereld zonder digitale zorgen, om af en toe even uit te staan en voor één keer even aan helemaal niets te hoeven denken. Ga naar https://surfshark.com/zelfspotcast of gebruik de code ZELFSPODCAST bij het afrekenen om 4 extra maanden Surfshark VPN te krijgen!

Als je veertig wordt, sta je op een kruispunt in je leven. Waar Hans Wiegel zijn politieke stempel al had gedrukt, kreeg Jan Terlouw juist de smaak te pakken. Twee heren die, met een combinatie van fatsoen en scherpte, het Binnenhof rond dansten in de tijd dat flowerpower plaatsmaakte voor disco. Een tijd waarop Pim Fortuyn voortborduurde, geheel in eigen stijl. De disco vertrok, maar gabberend ging Fortuyn van start, al danste hij vaak op glad ijs. Die dans heeft anno 2025 een prijs, voor wie het vrije woord bevordert en durft te bewegen op de maatschappelijke dansvloer. Want waar sociaaldemocratische kleinzonen als Plasterk en Oudkerk ooit de linkse tango waagden, grijpen ze nu naar de microfoon. Ze roepen gekke dingen, houden zich van de domme, en hengelen naar applaus. Het klinkt niet. Misschien hadden ze beter kunnen stoppen op hun veertigste, toen ze het ritme nog voelden en de muziek nog hoorden. Maar goed, Sander en Jaap zijn óók veertig, en pas net begonnen. Zijn zij dan stiekem toch de beste dansers die Nederland nooit heeft gehad?

Afgelopen week stond in het teken van demonstraties. In Den Haag trokken ruim 100.000 mensen een rode lijn tegen het Israëlische beleid en dat van ons eigen kabinet, de grootste demonstratie in Nederland in twintig jaar. Maar zodra er even wat neuzen dezelfde kant op lijken te staan, draait de wind en waait er een zure bries over ons heen. Op een bierflesworp afstand werd eerder een demonstratie van twintig mensen aangevallen door een knokploeg in bivakmutsen. De Katwijkse kers op de taart? Onze geblondeerde doctorandus die zijn bewondering uit sprak voor deze ‘helden’, die volgens hem Nederland verdedigden tegen een invasie, door flesjes bier en stenen naar de politie te gooien. De toon is ruw, de middelen gevaarlijk en de logica lijkt kwijt. Wat zullen we de tijd missen waarin Jan Terlouw ons nog gemoedelijk toe kon spreken, voorlezen en beloven dat het allemaal goed kwam. I ♡ Twello.