Aaf en Lies pakken door

Prankcalling en bugles eten. Meer was er eigenlijk niet te doen in de jaren 90. Hoe vaak Lies de Vara ook belde, met allerlei verschillende stemmen en allerlei verschillende vragen, het verveelde nooit. Aaf onthult de keiharde telefoonpraktijken van haar vader: gewoon ophangen als er iemand voor je dochter belt. Sowieso had Aaf weinig privacy aan de telefoon thuis. Gebuzzd worden of niet, op een greenpoint staan met je Kermit of niet, communicatie had rare vormen in de nineties. Boos zijn op jezelf omdat je niet meteen kunt modeltekenen of trompetspelen, dat maakt je niet zo’n mooi mens. Iets leren is falen en opnieuw proberen. Het lijkt gemakkelijker dan het is. Een lelijke tekening maken is ook een kunst, zo blijkt. Aaf is streng voor zichzelf en haar omgeving in de sportschool en dat maakt haar Mooi. In de tipmand zitten twee netflixtips over de liefde: in de ene serie wordt gedatet door mensen met een bijzondere menukaart en in de andere serie worstelen vijftigers op smakelijke wijze met lange relaties, de midlifecrisis en de Veel Jongere Vriendin. Tot slot nog een prangende tip: een prachtig boek over een rouwdouwer die van heel ver komt.

We droomden allemaal van Tony Danza die een cake uit de oven haalde met een schortje voor. Mona zat in die droom ook aan tafel en gaf ons datingtips. Wie herinnert zich Who’s the Boss niet? Gekke sitcoms waar bij met stereotyperingen rondom gender werd gestoeid, daar bleef je in de nineties voor thuis. Ja, helaas ook voor Full House. Danny Tanner en zijn dochters moesten het zonder hun moeder stellen, maar gelukkig was die malle, onhandige uncle Jesse daar. Rare serie. De jongste dochter Michelle werd door een beroemde tweeling gespeeld. Deze Olsen-tweeling werd niks gevraagd. Ze droomden vast van lekker kleien op de crèche. Maar waar wij vroeger als kleuter met herfstbladeren tamponneerden en de wielen van de bus zongen, moesten de schattige Olsens als gedresseerde aapjes oneliners opzeggen in een muffe studio zonder één goeie grap. Zielig. In de nineties was dat heel normaal. Als iemand in een concertzaal een filmpje maakt van de dirigent, mag je daar iets van zeggen? of is dat nóg storender? Mag je tergend langzaam je labello uit je tas halen inclusief rits open en dicht? Mag je een vicksblue uit zijn verpakking halen of je medeluisteraar uitleggen waar een bepaalde passage over gaat? Nee, driewerf nee! Maar goed, het gebeurt toch. Hoe sluit je je er dan als mooi mens voor af? Nog een vraag. Is het goed om mensen op Insta te volgen die je haat? Nee! Toch doen we het. Je ergeren is blijkbaar een primaire behoefte. Ook voor mooie mensen. Aaf heeft een meesterlijke planningstip voor in het theater en Lies zit magisch te genieten van een heleboel troost uit Japan.

Ergens in de jaren 90 was er een moment dat je een bandshirt kocht dat je eigenlijk niet ‘verdiend’ had. Je was niet bij het concert, je kende drie nummers en je dacht: het staat gewoon leuk bij mijn jas. De wereld van bandshirts is ondoorgrondelijk, want je denkt dat je gewoon een Prince-shirt draagt omdat je van Prince houdt. Maar ineens moet je uitleggen op welk album ‘Glam Slam’ precies stond en of je erbij was in 1988. Tijdens het Paasweekend werd er gegeten, veel en zonder overleg met jezelf. Een soort pre-historische overgave, een sein dat leidt naar gefrituurde ballen, kaas, chocola; alles in één onduidelijke volgorde. Langs het voetbalveld, datzelfde weekend, werd een inner-Karen losgelaten en dat was deze keer eigenlijk volledig terecht. De cultuurtips deze aflevering: Good Mom/Bad Mom in het Centraal Museum in Utrecht, Sweet Memories van Simone Post in Museum Voorlinden en een 10-minute challenge met kunstwerken in de New York Times.

Doe je ogen dicht en denk aan de jaren 90. Je ruikt waarschijnlijk een misselijkmakende, penetrante, chemische vanillegeur van Vanilla Fields. Of iets van een tropische fruitdeo, maar in ieder geval ook echt iets aquatisch. De torsoflesjes van Jean Paul Gaultier waren een must-have. CK One was zo gewild dat je er zelfs je vakantiegeld aan uitgaf. Het moge duidelijk zijn: de jaren 90 draaiden om wilde en intense geuren. Missen we de geur uit de jaren 90? Mwah. Misschien passen de geuren uit de jaren 90 nog wel bij Lies’ huiskoopfantasieën, die overal waar ze neerdaalt naar boven dwarrelen. Aaf had in de jaren 90 in ieder geval geen gedoe met het verbinden met servers onder tijdsdruk. De cultuurtips gaan over mensen die tussen wal en schip vallen, en die veel mededogen krijgen.

Om een ruzie op gang te helpen, hoefde je zijn naam slechts drie keer achter elkaar te roepen. Zou het deels door Bløf komen dat Jerry Springer zo bekend werd? De gedachte achter de talkshow was: je moet het ook begrijpen zonder geluid. Een stukje geweld werd daarom ook niet vermeden. Onze afterthought? We laten dit fenomeen lekker in de jaren 90. Wat Aaf ook soms lekker aan zich voorbij zou willen laten gaan, is het speelse/slopende karakter van haar Griekse straatkatjes. Is ze een slecht mens omdat ze hoopt dat ze snel geen kittens meer zullen zijn? En gaat Lies aankomend jaar dan eindelijk een koekje van eigen deeg eten met haar evil 1-aprilgrappen? We weten in ieder geval dat iedereen om haar heen waakzaam is. Onze cultuurtips deze aflevering: Design Museum Londen Nu in november: Josephine Johnson