Zwijgen is geen optie

Annelies Marchand: Strijden voor grond

Steun Zwijgen is geen optie [https://zwijgenisgeenoptie.be/doneer] en bescherm mee de ruimte om te twijfelen, bij te leren en oprechte gesprekken te voeren. Met een gift maak je ons werk mogelijk en vergroot je de impact en community van ZIGO. Annelies Marchand is eigenaar van bioboerderij en hoeveslagerij De Vierklaver. Het eten dat op de boerderij in Lokeren gekweekt wordt, verkoopt ze zelf op Boerenmarkten in Gent. Samen met haar man Pieter breekt ze lans na lans voor biologisch boeren, korte keten en het belang van landbouwgrond. Samen spanden ze een rechtszaak aan tegen de verkoop van Gentse OCMW-gronden aan Fernand Huts.   Met Annelies hadden we het over de dagdagelijkse realiteit van de boerenstiel. Waarom zoveel boeren lijken te kiezen voor industriële landbouw. Over vastzitten in een systeem van groei en schulden en hoe De Vierklaver het probeert anders te doen. Over haar loon, vakantie en pensioen. Over de kloof tussen burger en boer en hoe we die zouden kunnen dichten. Over het belang van grond.   Kijk naar de aflevering of lees meer op https://zwijgenisgeenoptie.be/annelies-marchand [https://zwijgenisgeenoptie.be/annelies-marchand]   Hoofdstukken   Hoofdstuk 1: De kloof tussen burger en boer (3:55) Annelies vertelt hoe Corona het belang van de boer weer wat voelbaar maakte. Over de boerenmarkten die ze al tien jaar doet en het belang van rechtstreeks contact met je klanten. Over digitaal farmen versus het echte werk. Over de onzichtbaarheid van dieren, omdat boerderijen fabrieken zijn geworden. Over efficiëntie en melkrobots.   Hoofdstuk 2: Eigenlijk zijn we ambtenaar (12:07) Over alle hoepeltjes waar je als boer door moet springen. Regelgeving en de onmogelijkheid om alles goed te doen. Over boeren op het veld en achter de computer. Over wantrouwen en straf als basis van het landbouwbeleid.   Hoofdstuk 3: Een trein die blijft rijden (22:58) Nog dieper in de harde realiteit van boer zijn. Over frisse zij-instroom, mensen als Annelies die in de boerenstoel stappen en zeggen "Hé maar wacht eens even". Over de trein van de industrialisering en hoe dat boeren vastzet. Over haar loon. Over de psychologie van de boer: fundamentele eenzaamheid, onvermogen om echte gesprekken te voeren. Weinig hoop in deze tweede akte, onze excuses.   Hoofdstuk 4: Grond (34:21) Over de zaak die Annelies en Pieter aanspanden rond de verkoop van landbouwgrond van OCMW Gent aan Fernand Huts. Over het belang van grond en de kwalijke gevolgen van speculatie. Over twee alpaca's en een Tesla. Over hun motivatie om ook na verlies in Cassatie verder te gaan.   Hoofdstuk 5: Lans na lans (43:16) Oprechte overwegingen over het pensioen van Pieter en Annelies. Over opvolging en modellen die dat mogelijk zouden kunnen maken. Over hun levenswerk. Een samenvatting van hoe zwaar het leven als boer is, gevolgd door een gepassioneerd pleidooi van Annelies over de schoonheid van tussen koeien staan.

Elise Maes: Straf is geen zorg

Steun Zwijgen is geen optie [https://zwijgenisgeenoptie.be/doneer] en bescherm mee de ruimte om te twijfelen, bij te leren en oprechte gesprekken te voeren. Met een gift maak je ons werk mogelijk en vergroot je de impact en community van ZIGO.   Elise Maes is criminologe. Maar haar praktijkervaring in de gevangenis heeft van haar een overtuigde abolitionist gemaakt. Met andere woorden: de gevangenis heeft misschien een functie, maar het is geen goede. Ze spreekt bij ons aan tafel over detentieschade. Een heel droevig woord als je het ons vraagt. Detentieschade is de fysieke en mentale aftakeling die je krijgt van maanden of jaren lang met meerdere mensen in een cel te zitten en twee keer per dag op een verharde speelplaats te komen. Detentieschade helpt niemand. Is overbevolking dan het probleem? Daarop krijgen we een duidelijke nee. Je kan gevangenissen blijven bouwen, ze gaan altijd vol zitten. Dat aanzuigingseffect is zelf aangetoond door onderzoek. Maar ze afschaffen? Oh, nee hoor. Toch zegt Elise het met moed en helderheid: straf is niet de beste oplossing voor alles.    En als je het zo zegt, dan klinkt dat best logisch, toch?   Luister mee naar ons gesprek met Elise Maes en je kijkt nooit meer hetzelfde naar een gevangenis.   Of bekijk de aflevering en lees meer op zwijgenisgeenoptie.be/elise-maes [https://zwijgenisgeenoptie.be/elise-maes]   Hoofdstukken   Intro (0:00)   Hoofdstuk 1: Detentieschade (2:45) Elise heeft het over haar stiekeme vrijwilligerswerk in de gevangenis en over het effect van een grote groep studenten die allemaal hun academische projecten in de gevangenissen gaan doen. Ze spreekt over de detentieschade die ze met eigen ogen gezien heeft en dropt voor het eerst the A-bomb (abolitionisme)   Hoofdstuk 2: Geïnstitutionaliseerde klassenjustitie (13:00) Over hoe slecht slachtoffers behandeld worden in ons systeem. Over secundaire victimisatie, toegepast op het Reuzegomproces. Over klassejustitie en alle subtiele manieren waarop justitie onrechtvaardig is.   Hoofdstuk 3: Wat is daar neutraal aan? (26:17) Elise heeft het over de criminologie en ruimer over de hele academische wereld. Over de illusie van neutraliteit en objectiviteit en de verantwoordelijkheid die opduikt als je beseft dat die niet bestaan. Over ongelijkheid in de academische wereld en hoe die generationeel in stand gehouden wordt.   Hoofdstuk 4: Decentraliseren (41:01) Elise heeft het over financiering in de academische wereld als een disciplineringsproces, waarbij mensen langzaam, zonder dat ze het doorhebben in de pas gaan lopen. Er ontstaat een oprechte uitwisseling over wat dat wel? Hoe gaan we bijvoorbeeld studenten quoteren? Of gaan we uberhaupt nog quoteren? Hoe zou je instituten als universiteiten en gevangenissen kunnen decentraliseren? En hoe groot is Elises abolitionisme?   Hoofdstuk 5: Sociale schade is sociale schade (58:35) Over hoe je mensen kan werven voor het abolitionisme met meer dan 'dit is wat we niet willen'. Over proberen begrijpen als abolitionistische praktijk en misschien wel als de enige mogelijkheid. Over de schade die de dief van onze laptop berokkend wordt via een straf en hoe die in verhouding staat tot ons ongemak over het verlies van die laptop.

Tina De Gendt: Geschiedenis van onderop

Steun Zwijgen is geen optie [https://zwijgenisgeenoptie.be/doneer] en bescherm mee de ruimte om te twijfelen, bij te leren en oprechte gesprekken te voeren. Met een gift maak je ons werk mogelijk en vergroot je de impact en community van ZIGO.   Tina De Gendt is publiekshistorica en schrijfster. Ze is gespecialiseerd in migratiegeschiedenis en gaat samen met lokale mensen in lokale wijken op zoek naar de verhalen die niet in de geschiedenisboeken staan. Met Tina hadden we het over stemmen die niet gehoord worden. Over claim leggen op de geschiedenis. Over de link tussen toekomst en verleden,. Over échte versus schijnbare participatie. Over de vergeten geschiedenissen van strijd en verzet. Lees meer op https://zwijgenisgeenoptie.be/tina-de-gendt Hoofdstukken Hoofdstuk 1: History form below (1:03) Tina vertelt hoe haar project in de Gentse poortwijken van start ging en wat ze uit 6 jaar als historian in residence geleerd heeft. Ze vertelt hoe geschiedenis van onderop mensen kan inspireren om geen slachtoffer te zijn maar juist het heft in eigen handen te nemen. Hoofdstuk 2: Een stad is een samenvloeiing (12:02) Over de geschiedenis van migratie die vaak als een bijkomstigheid wordt beschreven. Over de onlosmakelijker verbondenheid tussen steden en migratie. Hoofdstuk 3: Mijn loyaliteit ligt daar (21:42) Over echte en schijnbare participatie. Over de kwetsuren die in bepaalde wijken veroorzaakt zijn door cultuurmakers en het wantrouwen die dat heeft opgeleverd. Hoofdstuk 4: Net voor het kantelpunt (30:12) Over Tina's methodiek de strijd om die algemeen verspreid te krijgen. Over de druk van bovenaf. Over het kritisch vermogen dat zich langzaam aan het opbouwen is. Over netwerken opbouwen voor als het echt de verkeerde kant op gaat.

Greet De Cock: Tijd maken

Steun Zwijgen is geen optie [https://zwijgenisgeenoptie.be/doneer] en bescherm mee de ruimte om te twijfelen, bij te leren en oprechte gesprekken te voeren. Met een gift maak je ons werk mogelijk en vergroot je de impact en community van ZIGO.   Greet De Cock heeft 35 jaar ervaring als verpleegkundige in het UZ Leuven. Toen zij aan haar carrière begon, was het nog de verpleging die je eten bracht, je baard schoor en babbeltjes deed terwijl ze je bloed afnamen. Ondertussen is die rol geoptimaliseerd. Zoals alles van zorg geoptimaliseerd moet worden, want er is een probleem. Er is meer vraag dan aanbod — meer nood aan zorg dan er zorgverlening beschikbaar is. Dan moet het aanbod gewoon omhoog. Toch? Met de zorgzaamheid en moed van een doorwinterde verpleegkundige legt Greet een ander voorstel op tafel: de vraag moet omlaag. En dat kan op twee manieren: preventief werken zodat er minder zorg nodig is, of mensen minder lang in het zorgsysteem houden. Tegen preventie kan je niet veel inbrengen. Tuurlijk, doe maar. De vraag naar zorg verkleinen door mensen minder lang te behandelen, dat klinkt dan weer wat harteloos. Minder lang zorgen: het is geen makkelijk ding om op de maatschappelijke tafel te leggen. Het vraagt moed en nuance om te vertellen dat een leven geen lijdensweg moet zijn, dat stoppen soms menselijker is. En als je goed luistert, schuilt er net veel zorg achter — het soort zorg dat je baard scheert, de krant op de pagina met kruiswoordraadsel openlegt en vraagt hoe het met de kleinkinderen gaat. Lees meer op https://zwijgenisgeenoptie.be/greet-de-cock Hoofdstukken (2:08) Hoofdstuk 1: Super delicaat Over het verschil tussen de integrale verpleegkunde van vroeger en de versnippering van vandaag. Over hét grote probleem in de zorg waarover Greet En Philippe Meersseman een boek schreven. Over preventie om minder zorgvragen te krijgen en de super delicate vraag of we sommige mensen niet te lang in leven houden. (12:59) Hoofdstuk 2: Een gesprek dat je kan oefenen Over patiënten goed inlichten en het belang van gesprekken, voor de mensen zelf, maar ook om het zorgsysteem minder te belasten. Over de reactieve geneeskunde waarin we vervallen. Over de mooie kanten aan ouderdom. Over ontkenning en hoe ver je daar als omgeving in mee kan gaan. (19:23) Hoofdstuk 3: Waardigheid Over technologie die ervoor zorgt dat sterven vandaag meer en meer een beslissing wordt. Over pacemakers, defibrilators, over nierdialyse en kiezen voor een therapie zonder te weten hoe het gaat voelen. Over de keuze om niet te behandelen en de vraag of die keuze effectief aangeboden wordt. Over de opluchting bij sommige mensen van terecht te komen in palliatieve zorg. (26:29) Hoofdstuk 4: Het standpunt aan het bed  Over hoe dokters en verpleegsters anders omgaan met het vraagstuk. Over 'objectiviteit' en emotie en hoe beiden een plaats hebben in de beslissing om een patiënt al dan niet te blijven behandelen. Over de incentives in ons systeem die een behandeling voorrang geven op een goed gesprek. (35:24) Hoofdstuk 5: Levenskwaliteit Over mantelzorg als oplossing voor de overbelasting van ons systeem. Over de tegenstrijdigheid tussen dit pleidooi en het pleidooi voor meer en langer werken. Over Greets eigen ervaringen met mantelzorg. Over de gesprekken die zij al voerde met haar familie over haar wensen wanneer het einde zal naderen. (41:39) Hoofdstuk 6: Moeten we dat nog vragen?  Over mensen ontlasten van die moeilijke keuzes en over hoe dat vloekt met onze visie op patiëntenrechten. Over de relatie tussen arts en patiënt en de wederkerigheid die er niet altijd is. Over Greets rol als boodschapper van een moeilijke boodschap. Over de voldoening van iemand genezen én de voldoening van iemand een mooi afscheid geven.

Robin Vanbesien: Onze kennis oefenen

Steun Zwijgen is geen optie [https://zwijgenisgeenoptie.be/doneer] en bescherm mee de ruimte om te twijfelen, bij te leren en oprechte gesprekken te voeren. Met een gift maak je ons werk mogelijk en vergroot je de impact en community van ZIGO.   Er was een jeugdcentrum in Mechelen, opgestart door jongeren van de eerste generatie. Ze hadden geen plek, dus hebben ze die zelf maar vanaf nul uitgevonden. Naar alle maatstaven waren ze activistisch. En zo gemakkelijk te vergeten. Behalve door Robin.  Als regisseur wil Robin Vanbesien gediscrimineerde mensen weerklank geven. Zijn missie is niet om mensen een stem te geven, die hebben ze al. Hij probeert met zijn films zoveel mogelijk mensen te doen luisteren. Robin ziet iets en blaast het dan wind in de zeilen. Zo heeft hij een film gemaakt over dat jeugdcentrum in Mechelen. Net verscheen van hem ook de film Hold on to her, over Mawda Shawri, het tweejarige meisje dat op 17 mei 2018 op de E42 overleed door een politiekogel.  Bij ons aan tafel vraagt hij zich af hoe je zulke mensen of verhalen in beeld brengt — je richt daar niet zomaar een camera of een methodiek op. Zijn uitgangspunt is altijd: ik weet niet hoe ik het moet doen. En dan gaat hij op zoek. Voor Hold on to her ging Robin terug naar de E42 en vond daar na uren rondhangen helemaal niets. Naast de feiten die hij voor zich laat spreken, voel je in zijn film ook die leegte. En die is symbolisch voor de manier waarop het lot van Mawda is ontkend en toegedekt.  Lees meer op https://zwijgenisgeenoptie.be/robin-vanbesien [https://zwijgenisgeenoptie.be/robin-vanbesien] Hoofdstukken (1:42) Hoofdstuk 1: Chief Cheerleader Over een jeugdhuis in het Mechelen van de jaren '70 opgericht door jongeren van de eerste generatie. Over Wind in de zeilen geven en cheerleaden voor zij die anders niet gehoord zouden worden. Over weerklank. (5:19) Hoofdstuk 2: Een plek van afwezigheid Over kunstopleidingen die vooral aan deconstructie doen en de vraag hoe het dan wel moet. Over de autosnelweg als plek van afwezigheid, die symbool staat voor de onttrekking van enige vorm van verantwoordelijkheid door het beleid. Over Robins zoektocht naar aanwezigheid, schoonheid en poëzie op deze plek van tragedie. (10:21) Hoofdstuk 3: Daar moeten we het over hebben Over de blik van verontwaardiging, over schuld, systemische schuld, niet de persoonlijke schuld van die ene politieagent. Over het beleid dat dit voorval mogelijk heeft gemaakt. (17:50) Hoofdstuk 4: Dienend auteurschap Over de rol die Robin zelf speelt als kunstenaar met privileges. Over je eigen privilege gebruiken om anderen te laten weerklinken. (26:07) Hoofdstuk 5: Respect voor wie geprobeerd heeft Over de hoorzittingen die Robin organiseerde rond de zaak en over het actief luisteren naar elkaar. Over het collectieve rouwproces. Over het nut van activisme als herdenking, als inspiratie, als eerbetoon.